علامه شيخ عبدالرحيم شوشتري (متوفي 1313) از شاگردان شيخ انصاري قدس سره فرمود: پس از زيارت حضرت اباعبدالله عليه السلام به زيارت حضرت ابوالفضل عليه السلام مشرف شدم.

زائري را ديدم كه پسر مسلول خود را به شبكه ي ضريح مقدس آن حضرت ارتباط داده و با توسل و تضرع شفاي او را خواهان بود، يك مرتبه ديدم پسر بلند شد «و يصيح: شافاني العباس!» فرياد مي زد: عباس مرا شفا داد!

بي درنگ مردم ازدحام كردند و لباسش را براي تبرك قطعه قطعه نمودند.

وقتي كه اين كرامت را به چشم خود ديدم، به ضريح مطهر چسبيدم و با عصبانيت عرض كردم: عرب جاهلي را شفا مي دهيد و مسرور مي گردانيد و من كه با تحمل زحمات علم و معرفت را تحصيل كرده ام و باادب در برابرتان تمنا مي كنم، حاجتم را


نمي دهيد و محرومم برمي گردانيد؟ اگر نيازمندي مرا رفع نكنيد، ابدا به زيارتتان نخواهم آمد!

وقتي از حال عصبانيت آرامش يافتم، از تجاسر و سوء ادب خودم، به ساحت پروردگار استغفار نمودم و از محضر آن حضرت، يقين و هدايت خواستم.

بالاخره وقتي به نجف اشرف برگشتم شيخ مرتضي انصاري (قدس الله روحه) به ملاقات مفتخرم فرمود و دو كيسه پول به من داد و گفت: اين آن چيزي است كه از حضرت اباالفضل العباس عليه السلام مسئلت كردي (منزلي براي خود خريداري كن و به حج بيت الله مشرف شو!» و توسل من به آن حضرت براي همين دو حاجت بود. [1] .