شيخ ابوجعفر نيشابوري قدس سره فرمود:

سالي با جمعي از رفقا براي زيارت حضرت سيدالشهدا عليه السلام از شهر و ديارمان بيرون آمديم.

چون به دو سه فرسخي شهر كربلا رسيديم، يكي، از رفقايي كه با ما بود، ناگاه بدنش خشك و كم كم فلج شد و مثل يك قطعه گوشت گرديد! او از اين وضع ناراحت شده بود و به ما التماس مي كرد و قسم به خدا مي داد كه او را وانگذاريم، بلكه با خود به كربلا ببريم.

شخصي ايستادگي كرد و او را كمك و پرستاري و محافظت نمود و او را بر روي حيواني گذاشت تا اينكه به كربلا رسيديم.

چون داخل حرم شديم، او را در يك پارچه اي گذاشتند و دو نفر از رفقا، دو سر آن پارچه را گرفتند و او را به سوي قبر حضرت سيدالشهداء عليه السلام بلند كردند. آن مرد


افليج دعا مي كرد و گريه و تضرع و ناله مي نمود و خدا را به حق امام حسين عليه السلام قسم مي داد كه او را شفا دهد.

چون آن پارچه را به زمين گذاشتند آن مرد نشست و بعد برخاست و راه رفت! آنچنان كه گويي از بند رهايي و نجات يافته است! [1] .