سيد جليل مرحوم سيد نعمت الله جزائري رحمة الله عليه فرمود: مدتها بود كه چشمهايم ضعيف شده بود، روزي براي زيارت عرفه به كربلا مشرف شدم و تحت قبه ي حضرت سيدالشهداء عليه السلام نشسته بودم تا اينكه زوار بيرون رفتند.

خادمان حرم در روز دوم و سوم، روضه ي مطهر را جاروب مي كردند و غباري از


زمين بلند شده بود كه مردم در ميان روضه، همديگر را نمي ديدند! پس من و جمعي كه در آنجا بوديم به يكديگر گفتيم: از اين غبارها استفاده كنيم.

سپس ميان غبارها آمديم و چشمايمان را باز و بسته مي كرديم كه غبار به داخل چشم رود. هر كس كه با من بود و ضعف چشم داشت، نيز چنين كرد. وقتي از روضه ي شريفه بيرون آمديم، ديدم چشمهايم نوراني و شفاف و روشن شده است.

وقتي از رفقا پرسيدم، آنها هم گفتند: ما هم چشمهايمان نوراني شده است و از آن رو تا به حال هرگز چشم درد نگرفته ام و هميشه از تربت امام حسين عليه السلام مانند سرمه بر چشمهايم مي كشم. [1] .