داستان زير را يكي از وعاظ تبريز، به نقل از افراد موثق، بر فراز منبر نقل كرده است:

مرحوم دربندي، در ايام اقامتش در عتبات، به منظور زيارت حضرت ثامن الحجج عليه السلام، به ايران آمد و در هنگام مراجعت، از طريق آذربايجان عازم عتبات گرديد. پيش از مراجعت به عتبات، بنا به تقاضاي مردم متدين تبريز، به مدت ده روز در آن شهر اقامت كرد و در مسجد جامع تبريز، بساط تبليغ و ارشاد گسترد.

مي گويند: جاذبه ي منبر ايشان به قدري قوي بوده كه همه ي فضاي مدرسه ي طالبيه و مساجد موجود در آن، از مردم متدين و عاشق دلسوخته ي سالار شهيدان پر مي گشت، و


هر روز جمعي از عاشقان حسيني، در اثناي روضه ي ايشان غش مي كردند و روي دستها از مسجد بيرون برده مي شدند.

در آذربايجان مرسوم است كه در آخر هر مجلسي به قمر منير بني هاشم عليه السلام توسل مي جويند. لذا مرحوم دربندي نيز روز نهم مجلس اعلام كرد: فردا، روضه ي حضرت ابوالفضل عليه السلام را مي خوانم؛ هر كس مريضي صعب العلاج دارد، به اينجا بياورد، كه ان شاءالله شفاي همه شان را از قمر منير بني هاشم عليه السلام خواهيم گرفت!

روز بعد، هر چه مريض و مريضه در شهر تبريز بود، به مجلس ايشان آوردند؛ تعداد بيماراني كه با پاي خود به مجلس آمدند بي شمار بود و تعداد كساني كه روي تخت و يا با وسايل ديگر به مجلس آورده شده بودند به بيست و هفت نفر مي رسيد.

هنگامي كه مرحوم دربندي وارد مسجد شد نزد بيماران رفت و از آنها تفقدي كرد و به آنان فرمود: چند لحظه ي ديگر صبر كنيد، همگي با شفاي كامل از اين مجلس بيرون خواهيد رفت!

زماني نيز كه بر فراز منبر قرار گرفت، خطاب به قمر منير بني هاشم عليه السلام عرض كرد: اي مولاي من، من به عنوان نوكر شما به اهالي اين شهر وعده داده ام، كه امروز همه ي بيمارانشان از اين مجلس با تن سالم بيرون مي روند؛ از كرم شما بسيار دور است كه نوكر خود را در ميان اين همه مردم، بي اعتيار كنيد.

آنگاه روضه ي بسيار با حالي خواند كه در نتيجه ي آن همه ي مردم با بي تابي گريه كردند و جمعي هم غش كردند و روي دست مردم به بيرون برده شدند. هنگامي كه مجلس به پايان رسيد، همه ي آن 27 نفر با پاي خود، با تن سالم و شفاي كامل به منزل خود رفتند! و اين يكي از بركات حضرت ابوالفضل عليه السلام است كه در يك مجلس دهها نفر مريض


صعب العلاج با توسل به آن باب الحوائج الي الله شفا پيدا كنند. [1] .