مرحوم شيخ محمود عراقي قدس سره در كتاب دارالسلام مي فرمايد:

در سال هزار و دويست و هفتاد و دوم هجري، كه اوايل مجاورتم در نجف اشرف بود، اين حقير را رمد (درد چشم) شديدي عارض شد و تا آن روز مثل آن درد چشم را نديده بودم. اين درد تقريبا شش روز طول كشيد و شايد من در اين مدت اصلا نخوابيدم.

روزهاي زيارتي مخصوصه ي آقا ابي عبدالله الحسين عليه السلام هم نزديك بود، جمعي از طلاب به عيادتم آمدند. يكي از آنها شمسيه ي حقير را از براي رفتن به سفر خواست، ولي من گفتم: خودم به آن نياز دارم. او گفت: تو با اين حال، چگونه مي تواني بيايي؟ گفتم: هنوز مأيوس نشده ام!

بعد از اينكه آنها رفتند، اتفاقا منزل خالي بود و عيال هم در منزل نبود. تنهايي و طول چشم درد و تنگي وقت زيارت و رفتن رفقا به كربلا، باعث رقت قلبم شد، از جا برخاستم و به سوي كربلا متوجه شدم و عرض كردم: السلام عليك يا اباعبدالله! شنيده


بودم كه در روز عاشورا، در وقت اشتغال به كارزار، سلطان قيس هندي در هندوستان به چنگال شير مبتلا شد و استغاثه به شما كرد و شما او را دريافتي! من كه اراده ي زيارتت را دارم...

اين جملات را گفتم و گريه گلويم را گرفت. پس سر خود را بر پشتي گذاشتم و خوابم برد. در اثناي خواب، ديدم حضرت سيدالشهداء اباعبدالله الحسين عليه السلام بر بالاي تل بلندي تشريف دارند و اين حقير در وسط آن تل ايستاده ام. پس آن حضرت با صداي بلندي فرمودند: «بيا!» حقير به زبان حال، گويا عرض كردم: «با اين چشم رمد آلود چگونه بيايم؟!».

ناگاه آن بزرگوار به سرعت از بالاي آن تل، نزد من آمدند و انگشت مبارك را بر پشت چشم من نهادند، مانند كسي كه بر شخص خفته دست گذاشته است كه او بيدار شود! از خواب بيدار شدم و چشمم را باز كردم! هيچ دردي در آن احساس نكردم و عرصه ي اطاق و فضاي خانه را روشن ديدم! شكر خدا را به جا آوردم و زود برخاستم و وضو گرفتم و خود را به حرم رساندم. آن طلابي را كه به عيادتم آمده بودند، در حرم مطهر ديدم! آنها براي وداع از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آمده بودند، چون مرا ديدند تعجب كردند و گفتند: تو يك ساعت پيش به آن حالت بودي! چطور شد كه اين طور شدي! گفتم: شنيديد كه گفتم مأيوس نيستم؟ الحمد لله خداوند به من عافيت داد!

پس از حرم بيرون آمديم. آنها در همان روز از راه آب رفتند و حقير فرداي آن روز از راه خشكي رفتم و يك روز زودتر از آنها وارد كربلا شدم. [1] .