جناب حجة الاسلام آقاي شيخ محمد انصاري رحمة الله عليه ساكن سر كوه داراب اين قضيه را نقل فرموده اند:

در سنه ي 1370 ه ق. به كربلا مشرف شدم. پسرم مريض بود و او را به قصد استشفا همراه خود بردم.

روز اربعين شد. با فرزندم گوشه اي از شريعه ي فرات براي غسل زيارت، در آب رفتيم ومشغول غسل كردن بودم كه ناگهان ديدم آب فرزندم را برد و بين من و او


فاصله ي زيادي ايجاد شد و من تنها سر او را مي ديدم و توانايي شنا كردن نداشتم و كسي هم در آنجا نبود كه بتواند شنا كند و او را نجات دهد!

پس با كمال حضور قلب و خلوص و شكستگي دل، به پروردگار ملتجي شدم و خدا را به حق حضرت سيدالشهداء عليه السلام قسم دادم و فرزندم را از او طلب كردم. هنوز فرزندم را مي ديدم. كه ناگاه ديدم رو به سوي من برمي گردد تا اينكه نزديك من رسيد! دست او را گرفتم و از آب بيرون آوردم و از حالش پرسيدم.

پسرم گفت: من كسي را نديدم، ولي مثل اينكه شخصي بازوي مرا گرفته بود و مرا به شما رسانيد! پس در آن هنگام سجده كردم و خدا را به خاطر اجابت دعايم شكر نمودم. [1] .