اين قضيه توسط حجة الاسلام والمسلمين حاج شيخ عباس الرئيس كرماني نقل شده است:متوفي تكيه ي حضرت ابوالفضل عليه السلام در شهر راور (از شهرهاي كوچك حومه ي كرمان) اين قضيه را براي اينجانب عباس شيخ الرئيس نقل كرد:

پدر مادرم به نام آقا سيد حسين، كه در سن نود و دو سالگي از دنيا رفت، دو روز


قبل از مردنش جريان جالب و شنيدني زير را تعريف كرد. وي گفت:

در ايام جواني، با عده اي از اهل راور عازم كربلا شديم. بين انار و بياض (طريق كرمان - يزد) منزل كرديم. يكي از همراهان قلم به دست گرفت و گفت: به آقا سيد حسين، هر كس هر مقدار كمك مي كند بگويد.

هر كدام چيزي گفتند، يك نفر گفت: من فلان مبلغ را مي دهم نه بيشتر! و بالاخره با آمارگير نزاع كردند. گفتم: من اصلا چنين پولي را نمي پذيرم و با شما هم به عراق نمي آيم! هر چه اصرار كردند، از رفتن با آنها امتناع كردم. بالأخره آنها رفتند و من در بيابان ماندم.

دو زانو رو به قبله (عراق) نشستم و متوسل به امام حسين عليه السلام شدم و عرضه داشتم: «آقا، اگر مرا دعوت كرده ايد، خرج راه را هم بدهيد!» كه ناگهان سواري را در كنار خود ديدم كه فرمود: سوار شو! من نمي توانستم بر اسب سوار شوم، ايشان دفعه ي دوم و سوم نيز اين سخن را تكرار فرمودند. من عرض كردم: دستم را بگيريد. فرمودند: مگر نمي بيني كه دست در بدن ندارم!

بالأخره سوار شدم و بعد از دقايقي خود را در قبرستاني ديدم. آن بزرگوار فرمودند: اينجا كربلاست! وقتي كه همه ي كارهاي خود را انجام دادي، به اينجا برگرد تا تو را به محل سكونت برسانم!

من پس از زيارت اعتاب مقدسه به همان نقطه آمدم و دوباره حضرت قمر بني هاشم عليه السلام در آنجا پيدا شدند و مرا بعد از چند لحظه به قبرستان راور رساندند! ناگفته نماند كه رفقاي من پس از 26 روز در كربلا به من ملحق شدند و هر چه علت را جويا شدند، چيزي نگفتم و تا اين ساعت به هيچ شخص ديگري هم جريان اين تشرف و زيارت را نگفته ام!

والسلام علي العبد الصالح مولانا العباس و رحمة الله و بركاته. [1] .