مرحوم سيد محمد ابراهيم قزويني قدس سره در صحن حضرت ابوالفضل عليه السلام امام جماعت بودند و مرحوم شيخ محمد علي خراساني قدس سره كه از واعظان بي نظير بود، بعد از نماز ايشان منبر مي رفت.

يك شب مرحوم خراساني مصيبت حضرت ابوالفضل عليه السلام را مي خوانند و از اصابت تير به چشم مقدس آن حضرت، يادي مي كنند.

مرحوم قزويني، كه سخت متأثر شده و گريه ي زيادي كرده بود، به ايشان گفت: چنين مصيبتهاي سخت و جانسوزي را كه سند خيلي قوي هم ندارد، چرا بر فراز منبر مي خوانيد؟! شب در عالم رؤيا، مرحوم سيد ابراهيم قزويني به محضر مقدس حضرت اباالفضل


العباس عليه السلام مشرف مي شود و حضرت قمر بني هاشم عليه السلام خطاب به ايشان مي فرمايند:

«سيد ابراهيم، آيا تو در كربلا بودي كه بداني روز عاشورا، با من چه كردند؟! پس از آنكه دو دستم را از بدن جدا كردند، سپاه دشمن مرا تير باران نمود.

در اين ميان تيري به چشم من رسيد (شايد فرموده باشند به چشم راست من)، هر چه سر را تكان دادم كه تير بيرون بيايد، تير بيرون نيامد و عمامه نيز از سرم افتاد! زانوهايم را بالا آوردم و خم شدم كه به وسيله ي دو زانو، تير را از چشمم بيرون بكشم، ولي دشمن با عمود آهنين بر سرم زد. [1] .