مرحوم آيت الله آقاي حاج سيد محمود مجتهدي سيستاني قدس سره (متوفي 16 رمضان سال 1414 هجري قمري) مي فرمود:

يكي از دوستان ما بشدت مريض شد، به گونه اي كه چند ماه گويي در حال جان كندن بود و همه دوستان از اين امر ناراحت بودند. پيرمردي بود كه گاهي براي ما خبرهايي مي آورد، از او علت اين وضع را استفسار نمودم. پيرمرد گفت: اين شخص گوسفندي را براي حضرت ابوالفضل عليه السلام نذر كرده و سپس فراموش كرده است و بايد آن را انجام دهد؛ اگر به نذرش عمل كند، خوب مي شود.

اين قضيه را به برادر آن شخص گفتم. او گفت: شما مي دانيد كه برادرم همه ي زندگي اش را در راه خاندان عصمت و طهارت عليه السلام خرج كرده است. گفتم: به هر حال اين كار بايد بشود! اگر براي سلامتي و بهبودي برادرتان ارج قائليد، بايد اين كار را انجام دهيد.

بالاخره او قانع شد و از منزل ما رفت. وقتي كه گوسفندي خريد و به منزل برادرش برد تا در آنجا ذبح كند، مشاهده كرد كه برادرش نشسته است و مشغول غذا خوردن است!

معلوم شد كه وقتي او گوسفند را خريداري كرده است، در همان لحظه بيمار بلند شده است و پس از گذشت چندين ماه، براي اولين بار سر سفره ي غذا نشسته ومشغول


غذا خوردن شده است! [1] .