عالم گرانقدر و فقيه فرزانه، آية الله حاج سيد عبدالكريم موسوي اردبيلي اين قضيه را از مرحوم پدرشان، حجة الاسلام والمسلمين آقاي سيد عبدالرحيم موسوي قدس سره نقل كرده اند:

مرحوم پدر، نسبت به خاندان عصمت و طهارت عليه السلام ارادت خاصي داشت. وي اكثرا به روضه خوانها بعد از خواندن روضه، تذكراتي مي داد كه مثلا اين خبر درست نيست يا چرا بدون مطالعه منبر مي رويد؟ به گونه اي كه روضه خوانها وقتي وارد مجلسي مي شدند، اگر مي ديدند پدرم در آن مجلس تشريف دارد ناراحت مي شدند، چون او گاهي طاقت نمي آورد كه روضه هاي بي سند را بپذيرد، و لذا از همان پايين


منبر اعتراض مي نمود و تذكر مي داد. [1] .

خلاصه، بعضي از روضه خوانها از دست ايشان ذله شده بودند و مي گفتند: خدا كند سيد عبدالرحيم در مجلس نباشد! في المثل، گاهي روضه خواني مي گفت: «جا داشت حضرت زينب عليهاالسلام چنين مي گفت»، او از پايين منبر مي گفت: «نه جا نداشت»!

ولي عجيب آنكه درباره ي روضه ي حضرت قمر بني هاشم، ابوالفضل العباس عليه السلام، چيزي نمي گفت و جرئت نداشت چيزي بگويد!

آية الله اردبيلي مي فرمايد: روزي به پدرم گفتم شما راجع به ديگران با جرئت مي گوييد كه اينجا درست نيست يا صلاح نيست اين طور روضه بخوانيد؛ ولي هر وقت اسم مبارك حضرت قمر بني هاشم عليه السلام مي آيد، جرئت نمي كنيد چيزي بگوييد! سر آن چيست؟!

پدرم فرمودند: برادري به نام سيد علي اكبر داشتم، يك سال با هم براي زيارت عتبات رفتيم. مردم نذورات زيادي به ما داده بودند كه داخل ضريح مطهر حضرت ابوالفضل عليه السلام بيندازيم. من در صحن مطهر حضرت عباس عليه السلام گفتم: شما پولها را در ضريح مي اندازيد و معلوم نيست كه خدمه با آنها چه مي كنند. اينها را توي جيب بگذاريد و يك طوافي بكنيد و بعد به طلبه ها بدهيد.

من پيش خود فكر مي كردم كه اين راه، شرعي است. اما پس از آنكه اين سخن را در صحن مطهر گفتم و سپس داخل حرم شديم تا اذن دخول بخوانيم، ديدم زبانم بند آمده است و نمي توانم اذن دخول بخوانم! اخوي هم از وضع من خبر نداشت.


بالأخره قطع پيدا كردم كه زبانم بند آمده است و نمي توانم صحبت بكنم. لذا آمدم و با اشاره به اخوي گفتم كه جواهرات را داخل ضريح بيندازد. وقتي همه ي نذورات را داخل ضريح ريخت، زبانم باز شد.

من خودم اين ماجرا را در حرم مطهر حضرت قمر بني هاشم عليه السلام مشاهده كردم، لذا پسرم، مواظب باش با مطالب مربوط به آن حضرت كاري نداشته باشي! [2] .