اين قضيه را سيد عطاء الله شمس دولت آبادي نقل فرموده اند:

تقريبا شصت سال قبل كه طفلي بودم، با مرحوم پدرم به عزم زيارت به كربلا مشرف شده بوديم. چون در آن زمان، هواپيما و ماشين مسافربري نبود، مردم با اسب و كجاوه به زيارت مي رفتند.

در آن زمان مرسوم بود كه از هر شهري، مردم به صورت قافله ي دست جمعي به راه مي افتادند و در شبهاي جمعه كه زوار و اهل هر شهر به كربلا مي رسيدند، براي خود هيئتي جداگانه تشكيل مي دادند و به سينه زني و عزاداري مشغول مي شدند.

هر نقطه از حرم و رواق و ايوان، به يكي از شهرستانها اختصاص داشت و چون اهل كرمانشاه خيلي به كربلا نزديكتر بودند و اغلب آنها با اهالي كربلا مربوط بودند و رفت و آمد داشتند، بهترين محل را (يعني حرم مطهر و اطراف آن را) مخصوص اهل كرمانشاه معين كرده بودند. لذا از ساعت دوازده شب به بعد، سينه زدن و عزاداري كردن در حرم مطهر مخصوص زوار كرمانشاهي بود.

در يكي از شبهاي جمعه، در حدود دو ساعت بعد از نصف شب، جمعي از اهالي كرمانشاه كه اتفاقا عده ي زيادي از متدينين نيز با آنها به زيارت مشرف شده بودند، در حرم جمع گشته و مشغول عزاداري شدند.

غير از اين عده، احدي در حرم مطهر رفت و آمد نمي كرد. وضع عجيبي بود! رجال


و متدينين و بزرگان اطراف حرم نشسته و در ميان آنها يعني دور ضريح مقدس، عده اي مشغول سينه زدن بودند و سيد پيرمرد بزرگواري هم - كه خيلي مورد توجه مردم بود و صاحب نفس هم بود - مرثيه خوان آن دسته ي سينه زني بود.

ناگاه مرثيه خوان سكوت نمود و از سينه زنان فقط صداي زدن دستها به سينه، شنيده مي شد. در همان حال كه سكوت محض حرم مطهر را فراگرفته بود؛ ناگهان از ضريح مطهر صدايي حزين شنيده شد كه فرمود: «يا خليل!» يعني اي دوست! جمعيت يك مرتبه دستهايشان سست شده و نفسها در سينه ها قطع گرديد و زمزمه ها متوقف شد و همگي متوجه شدند كه اين صدا از كجا بلند شد.

بار ديگر همين جمله ي «يا خليل» شنيده شد و همگي فهميدند كه بدون ترديد اين صدا از ضريح مطهر آقا سيدالشهداء عليه السلام است. گويا همه سينه زنان انتظار داشتند كه بار ديگر اين صدا را كه به منزله ي معجزه اي بود، بشنوند.

ناگهان براي مرتبه ي سوم آن صدا از ضريح مطهر شنيده شده و جمعيت از هر سو خود را به طرف ضريح پرتاب نمودند. در همين بين سرپايي به شدت به پهلوي من رسيد و فورا غش كردم.

وقتي كه به هوش آمدم، خود را روي دست پدر مشاهده كردم كه با چشم هاي گريان به من مي نگريست و چون ديد من به هوش آمدم و سالم هستم، صدا زد: عزيزم! بگو ببينم تو چه ديدي؟ چرا به اين حال افتادي؟ گفتم: من در حرم متوجه سينه زدن جمعيت و زمزمه ي گوشه و كنار حرم بودم، ناگاه صدائي از ميان ضريح شنيدم كه گفت: «يا خليل!» بار دوم كه اين جمله را شنيدم، ديدم تمام اين جمعيت متوجه ضريح طمهر گرديدند.

اما مرتبه ي سوم كه آن صدا از ضريح مطهر بلند شد،يك مرتبه ديدم جمعيت ازجاي


خود كنده شدند و خود را به ضريح پرتاب نمودند، ولي ناگهان لگدي به پهلوي من خورد و ديگر چيزي نفهميدم.

مرحوم پدرم گفت: عزيزم مي داني كه گوينده ي آن جمله و صدا، چه كسي بود؟ گفتم: نه. گفت: او خود آقا اباعبدالله عليه السلام بودند كه چون وضع اخلاص و عزاداري بي رياي آن جمع را به طور مخصوصي احساس كردند، ناگهان از شدت شوق، سه بار فرمودند: «اي دوست!» و اين كلمه اظهار تشكري از عزاداران بود. [1] .