(ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين). [1] .

تحقيقا خداوند، آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد. يكي از فرزندان گران قدر امام حسين عليه السلام، علي بن الحسين، معروف به علي اكبر عليه السلام است كه در كربلا به مقام رفيع شهادت رسيد. امام هنگام وداع اين جوان و در ديدار آخر او، مطالبي را فرمود كه حاكي از مقام والاي او نزد پدر بزرگوارش است و در پايان، اين آيات را قرائت كرد:(ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين - ذرية بعضها من بعض والله سميع عليم). [2] .

آري، حضرت اين آيه را زماني خواند كه جوان بي مانندش علي اكبر عليه السلام رو به ميدان نبرد مي رفت و چه بسا نظر مباركش اين بود كه عظمت آن جوان عزيز و ارجمند و شأن رفيع، مقام منيع و اصالت و بزرگواري او را به مردم، به ويژه سپاه مخالف بفهماند كه اين جوان از خاندان و تبار كساني است كه خداوند از ميان همه انسان ها و جوامع بشري، آنان را اختيار كرده است و از ذريه اي است كه از آن اصول شرف و مايه هاي عظمت و بزرگي، پا گرفته و به وجود آمده است. او فرزندي پسنديده از پدراني برگزيده و شايسته است كه بزرگي، كرامت نفس، كمالات نفساني و مكرمت هاي آسماني را از پدران بزرگوار و از ريشه هاي فضيلت و كرامت به وراثت برده است. گويي امام عليه السلام مي فرمود: اي سپاه شرارت و بدي و اي عمال حكام فاسد و تباهكار! تصور نكنيد اين يك جوان عادي و معمولي، چونان ديگر جوانان است، نه، او سلاله ي انبيا و اوليا و وارث صفات و مزاياي پيامبران الهي و سفراي آسماني و اوصياي آنان و از خيل منتخبان خدا است و از گروهي است كه در گزينش آسماني سرافراز گرديده اند. كسي كه صفات خير و خوبي و رموز سعادت و شرف را از نياكان و اسلاف خود گرفته است و چهره ي نوراني و پرفروغ او يادآور آن بزرگواران، به ويژه حضرت خاتم انبياء صلي الله عليه و آله است و بدانيد كه اقدام به كشتن كسي مي كنيد كه حامل همه اين فضايل و بزرگواري ها و كرامت ها است.

(و قال موسي اني عذت بربي و ربكم من كل متكبر لا يؤمن بيوم الحساب). [3] .

و موسي گفت: تحقيقا من به پروردگار خود و پروردگار شما از هر متكبري كه به روز حساب ايمان ندارد، پناه برده ام.

روزي حضرت موسي، كه خود را در برابر فرعون و فرعونيان(همانان كه او را تهديد و در برابرش صف آرايي مي كردند)ديد و اين جملات مبارك را فرمود و با قرار دادن خود و ديگران در پناه خداوند، اميد دشمن را بريد و راه نجات را براي خود هموار ساخت.

پس از صدها سال، امام حسين بن علي عليه السلام در صحنه ي كربلا، سپاه كوفه را آگاه كرده، اين آيه ها را براي آنان خواند و فرمود:«خداوند ما را در حمايت خود قرار دهد، كه شر بزرگي از سوي متكبران متوجه ما است و خداوند ما را از اين شر بزرگ، يعني شر هر منكر بي اعتقادي، كه عقيده به روز جزا ندارد، حفظ كند».

آري، آن حضرت، در مقام گفت وگو، روشن گري و اتمام حجت برآمد و فرمود:

والله لا اعطيكم بيدي اعطاء الذليل و لا افر فرار العبيد يا عباد الله!(اني عذت بربي و ربكم من كل متكبر لا يومن بيوم الحساب). [4] .

به خدا سوگند كه من ذليلانه، دست به شما نمي دهم و نه هم چون بردگان فرار مي كنم(بلكه سخت ايستاده ام). من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مي برم از هر متكبري كه به روز حساب ايمان نداشته باشد.

امام حسين عليه السلام برنامه ي خود را براي آن مردم تبيين مي كند. شايد كساني تصور مي كردند كه سرانجام، سختي ها و شدايد، آن حضرت را از پاي درآورده، به تسليم وادار خواهد كرد و شايد كساني مي پنداشتند كه آن حضرت، فرار كرده، خويشتن را از معركه مي رهاند؛ ولي حجت بالغه خداوند، هر دو تصور را خام و نسنجيده خواند و فرمود كه راه من نه آن است و نه اين، بلكه راه من فقط و فقط ايستادگي و مقاومت است و آن گاه خود را در پناه خداوند قرار مي دهد و گوشزد مي كند كه آناني كه در برابر اولياي خدا جنگ به راه انداخته، از زور و قدرت خود سخن مي گويند و مرا به

كشته شدن تهديد مي كنند، افرادي متكبر و خودخواهند و به روز حساب و جزا و هنگامه ي قيامت، ايمان ندارند.

و در ضمن، حضرت بيان مي كند كه افرادي با چنين ويژگي هايي خطرناكند و شر و فساد از وجودشان مي بارد و انسان بايد از شر آنان پناهگاهي براي خود بيابد و هيچ پناهگاهي مطمئن تر و امن تر از ذات لايزال الهي نيست. امام عليه السلام از اين پناهگاه، با عبارت«ربي و ربكم»(پروردگار خود و پروردگار شما)ياد مي كند، باشد كه اين تعبير، آنان را تكان داد و به ياد خدا بيندازد و از كار بس زشت خود، پشيمان شوند.