«ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و (عج) آل عمران علي العالمين - ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم». [1] .

تحقيقا خداوند، آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد و انتخاب فرمود. آنان ذريه و دودماني بودند كه بعضي از بعض ديگر به وجود آمدند و خداوند، شنواي دانا است.

آيه ي نخست، به وضوح دلالت مي كند بر اين كه خداوند براي اين بزرگواران، فضيلت و مزيت قائل است و هر يك از آنان ويژگي هايي داشته اند كه موجب شده است خداوند بزرگ و حكيم، آنان را از ميان مردم انتخاب كند.

از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه محمد بن اشعث بن قيس كندي - لعنه الله - به امام حسين عليه السلام گفت: اي حسين بن فاطمه! چه حرمت و احترامي براي تو از رسول خدا صلي الله عليه و آله است كه براي غير تو نيست؟ حضرت اين آيه را قرائت فرمود:«ان الله اصطفي ادم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين - ذرية بعضها من بعض...»آن گاه فرمود:«والله كه محمد از آل ابراهيم است و تحقيقا عترت هدايت كننده، از آل محمد هستند». [2] .

امام حسين عليه السلام در پاسخ اين سؤال محمد بن اشعث كه چه حرمتي براي شما است كه ديگران ندارند، پس از قرائت آيه ي ياد شده، توضيح مي دهد كه محمد از آل ابراهيم است - كه خداوند انتخاب كرده و اختيار فرموده است - و با اين آيه، به اثبات رساند كه ما عترت پيامبر اسلاميم و پيامبر هم از آل ابراهيم است؛ در نتيجه، ما از آل ابراهيم هستيم. اين است آن حرمت و پيوندي كه ائمه ي طاهرين عليه السلام با رسول خدا دارند و ويژه ي آن بزرگواران و فرزندان و بستگان آنان است.

اكنون بنگريم كه خداوند، بزرگ اين خاندان مكرم و معظم را انتخاب كرده است و همه مي دانيم كه خداوند پاك ترين و منزه ترين را بر مي گزيند. پس آل محمد و امامان شيعه، پاك ترين افراد و منزه ترين اشخاص و نخبگان انسانيتند و بدين رو، خداوند حكيم، آنان را انتخاب فرموده است. در نتيجه، اين آيه ي كريمه، از آياتي است كه دلالت تام بر عصمت خاندان پيامبر و امامان بزرگوار شيعه دارد.