جنبه ديگري ازويژگي شخصيتي امام حسين (ع) زيربار ستم نرفتن است . اين جنبه از جنبه هاي ديگر برتر و بالاتر مي باشد. چه بسا افرادي را ديده ايم كه زماني كه دنبال شهوتي مي رود و يا كالاي گرانبهايي چشم او را مي گيرد و به دنيا پاسخ مثبتي مي دهد، چگونه اصول و صراحت و قاطعيت ارزش هاي موجود را از دست مي دهد. و نه تنها معني و ارزش خود را ازدست مي دهد، بلكه به ضد ارزش نيز تبديل شده و مورد سرزنش قرار مي گيرد. و در اين هنگام شرافت ، پستي به شمار مي آيد. زيربار نرفتن ،سنگ بناي نخستين ارزش هاي انساني است ، به همين جهت امام حسين (ع) جزنپذيرفتن خواري و زور به چيزي رضا نداد و در اين باره سخني گفت كه نفس سركش رانابود مي كند:

«سوگند به خدا، نه همچون خوارشدگان دست تسليم به شما مي دهم و نه چون بندگان ترسو فرار مي كنم . بندگان خدا، به پروردگار خود پناه مي برم از اين كه بخواهيد مرا از خود برانيد و بيفكنيد و به پروردگار خود پناه مي برم ، از هر خود بزرگ بيني كه به روز قيامت ايمان نمي آورد.»

آري خودداري او از تن دادن به ذلت و خواري چنان مردانگي به مردان آموخت و زيربار ذلت نرفتن را به آنان تعليم داد كه هيچ كس تاكنون نتوانسته است مانند او عمل كند.

آن حضرت از پذيرفتن آسايش ورفاه و لذت امتناع ورزيد؛ زيرا لذت و نعمت حقيقي در چيزي فراسوي نعمت هاي دروغين زندگي و خواست هاي پست ونادرست آن مي باشد.

آن كس كه هدف والايي در زندگي انساني دارد، چيزي جز رسيدن به آن را لذت بخش نمي داند. و چيزي جز عملي شدن آن را سعادت نمي خواند.