بي شك كعبه بين مسلمانان از ارزش خاصي برخوردار است . با اين وجود بعضي ازسياست مداران از حرمت مقدس كعبه براي پيشبرد اغراض سياسي و مادي خود استفاده كردند و كعبه را سپر آمال وآرزوهاي خود قرار دادند. از جمله آن ، عبدالله بن زبير است كه به كعبه پناه آورد و مبارزه كرد و حاضر شد خانه خدا در آتش بسوزد و خراب شود، تا وي به اهدافش برسد. اما امام حسين (ع) حاضر به شكستن حرمت كعبه براي حفظ خود و خاندانش نشد. محمد حنفيّه به امام پيشنهاد ماندن در مكه را داد. حضرت فرمود:

«يا اخي قد خفت ان يغتالني يزيد بن معاويه بالحرم فاكون الذي يستباح به حرمة هذا البيت » مي ترسم يزيد بن معاويه در حرم مرا ترور كند و من از كساني باشم كه حرمت مكه توسط او مباح شود و شكسته شود. وقتي هم عبدالله بن زبير پيشنهاد ماندن در مكه را داد و گفت : من هم از شما حمايت مي كنم و شما متولي اين امر شويد و من با شما بيعت مي كنم ؛ فرمود:

«اِن ّ ابّي حدّثني ان ّ لها كَبْشاً يسُتحل ّحرمتها يقتل فما احب ّ ان اكون ذلك الكبش » پدرم به من خبر داد كه قوچي حرمت كعبه را مي شكند مي شود كشت و من دوست ندارم آن قوج باشم .

ابن عساكر همين داستان را از زبان بشر بن غالب نقل مي كند و بعد امام در جواب عبدالله بن زبير فرمود:

لئن اقتل بمكان كذاوكذا احب ّ الي ّ مِن اَن ّ تستحل ّ بي يعني مكه و در جواب ابن عباس فرمود: «و الله ان اقتل َ بالعراق ِ اَحب ُّ الي ّ من اَن ْ اُقتل َ بِمكّة َ»

در بعضي از روايات است كه حضرت فرمود:

«و لئن اُقتل ُ و بيني و بين الحرم باع اَحَب ُّ اِلَي َّ من اَن اُقتل َ و بيني و بينه شبر» اگر كشته شوم و حال آن كه بين من و حرم يك باعه فاصله باشد - كه تقريباً نيم متر است -برايم بهتر است از اين كه كشته شوم به فاصله اي كه يك وجب باشد.