دومين اثرِ مهم و بزرگي كه نهضت مقدس حسين (ع) به بار آورد، برملا ساختن ماهيّت كثيف و ننگين بني اميه بود. آن قيام وجنبش اصيل كه پرده ها را يك باره بالا زد و به خوبي توانست چهره آلوده و سيرت ديو ودد مانند آن ها را عملاً در برابر امت ترسيم ساخته و ميزان قساوت ، درندگي ، رذالت وپايبند نبودن شان به هيچ اصلي از اصول انسانيت و شرف را آشكار سازد. زاده علي (ع) با آن فداكاري و جان بازي اش براي همگان روشن ساخت كه اينان نه تنها از كشتن عنصرهاي فضيلت و زادگان پيامبر (ص) با لب تشنه و شكم هاي گرسنه امتناع ندارند،بلكه كودكان شيرخوار و خردسال شان را هم در برابر ديدگان پدر، هدف تيرهاي مسموم و كشنده قرار مي دهند و دختران كوچك و بي گناه را به غل و زنجير مي كشند و پاهاي برهنه شان را از بيابان ها و بر روي خارها عبور مي دهند. اين جنايت هاي هولناك آن چنان پرده از ماهيت بني اميه بالا زد و آن دشمنان واقعي اسلام را رسوا ساخت كه قيافه هاي اهريمني و شيطاني آن ها را آن گونه كه بود، نشان داد و در نتيجه به موازاتي كه محبوبيت خاندان پيامبر (ص) بالا مي رفت ، نفرت و انزجار شديدي از بني اميه در دل ها ايجادمي گرديد. كار اين منفوريت در اجتماع به حدي بالا گرفت كه بالاخره پس از گذشت چندسال ، نه تنها هيچ يك از آل اميه جرأت نداشت نسب خود را آشكار سازد، بلكه بدن هاي مردگان شان را هم از قبر بيرون كشيدند و با آتش مي سوزاندند.

آري ، راه پيشرفت و پيروزي كه داشت با سرعت فراوان براي آن دودمان كثيف در بين امت هموار مي شد، بعد از واقعه عاشورا يك باره درهم ريخت و با رسوايي و فضيحت ،بساط ابوسفيانيان برچيده گشت .