اولين اثر مثبت و مهمي كه حادثه جان سوز كربلا به بار آورد، بالا بردن محبوبيت خاندان علي (ع) در اجتماع وشناساندن بيشتر آن ها به مردم بوده است . افكار و عواطف امت كه در اثر تبليغات شديد وشوم حكومت ابوسفيانيان مي رفت تا يك باره از خاندان اميرالمؤمنين (ع) فاصله گيرد وبراي هميشه آن ها و در نتيجه اسلام اصيل را از ياد ببرند، و بعد از واقعه نينوا مسيرشان يك باره عوض گرديد. در واقع اين محبوبيت به منزله خون تازه اي بود كه در رگ هاي اسلام جريان پيدا مي كرد، آرام آرام موقعيت خاندان علي (ع) را آن چنان استوار ساخت كه ديگر براي ستمگران و جبّاران بعدي هيچ گونه امكان آن شبيخون زدن ها و يورش ها را به موجوديت دودمان اميرالمومنين باقي نگذارد و در نتيجه ، هم خاندان نبوت و هم اسلام اصيل واقعي از خطري حتمي و سقوط واقعي نجات يافت .

آري ، در واقع ، قيام خونين امام حسين (ع) به منزله تجديد حيات و قدرت معنوي براي اسلام و پيامبر بزرگ آن بوده است ، زيرا جذابيت خاصي كه پس از آن براي حسين (ع) به وجود آمده بود، عواطف و تمايلات شديد قشرهاي مختلف اجتماع را به سوي آن بزرگوار معطوف داشت و اين خود سبب شد تا در پرتو زنده ماندن نام آن حضرت ،نام پيامبر و ميراث آسماني اش هم زنده بماند.