در باب فرهنگ شهادت و شهادت طلبي در حماسه كربلا سخن ها بسي فراوان است . اما، اعتقاد به شهادت بود كه عزت و سربلندي را در كربلا آفريد، زيرا كه فرهنگ شهادت طلبي باورهاي ارزشمند و گران سنگي را به اثبات مي رساند.

فرهنگ شهادت ؛ يعني اعتقاد به زندگي دوباره ، اعتقاد به عدالت خداوند، اعتقاد به آزادگي و سرافرازي و....

معتقد به شهادت ، هرگز تن به ذلت نمي دهد و برده كسي نمي گردد و همواره خود را بنده و در محضر خداوند مي بيند.

حضرت ابا عبداللّه الحسين (ع) در جواب برادرش محمد حنفيّه فرمود:

«يا اخي لو لم يكن في الدنيا ملجأ و لامأوي ، لما بايعت يزيد بن معاوية ؛ اي برادر! اگر در تمام اين دنياي پهناور، پناهگاه و قرارگاهي نداشته باشم ، من هرگز با يزيد پسر معاويه بيعت نخواهم كرد.»

وقتي انسان در ديدگاه وحي رشد و باور پيدا كرد كه شهادت در راه خدا سود بزرگي است ، با يقين به شهادت قيام مي كند و به انبوه سپاه دشمن مي تازد. چون از مرگ نمي هراسد و به زندگي پس از مرگ يقين دارد.

امام حسين (ع) در نامه اي به بني هاشم نوشتند:

«امّا بعد فان َّ مَن ْ لحق بي استشهد و من تخلف لم يدرك الفتح ؛ پس از ستايش پروردگار، همانا هر كس به من پيوست شهيد خواهد شد، و هر كس به راه من در نيايد پيروز نخواهد گرديد.»

يعني ، با يقين قيام كرده ام و مي دانم كه آل يزيد خون مرا مي ريزند. اما راهي جزشهادت و شهادت طلبي وجود ندارد. و هر كس بخواهد بر دشمن غلبه كند، بايد باشهادت طلبي وارد ميدان مبارزه شود كه براي پيروزي راهي جز شهادت باقي نمانده است . و در سخنراني مكه افشاگرانه مي فرمايند:

هر كس بخواهد در راه ما شهيد شود، صبحگاهان با ما حركت كند. و در كربلا هم چنان توفنده فرياد مي زند:

«هيهات منّا الذّلّه ؛ ذلت پذيري هرگز!»

امام (ع) در قيام عاشورا توانست فرهنگ شهادت طلبي را زنده كند و رنگ جاودانه زند كه تا قيام قيامت ، هر آزادي خواهي با ياد حماسه عاشورا در خط خون و قيام و عزت و اقتدار فرياد مي زند.

با نگاهي گذرا به حركت ها و قيام هاي پس از عاشورا و در اعصار بعد، به درستي مي توان به اين نتيجه رسيد كه فرهنگ شهادت طلبي با حماسه عزت و اقتدار كربلا رونق گرفت و انسان ها را به آزادي و آزادگي رهنمون و هدايت ساخت .

«الموت أولي من ركوب العار؛ مرگ سرخ ، به از زندگي ننگين است ».