(وللّه العزة و لرسوله و للمؤمنين )

و عزّت از آن خدا و از آن پيامبر او و از آن مؤمنان است .

ميل به عزّت و انزجار از ذلّت از امور فطري است كه خداوند براي حكمت بالغه خود در نهاد افراد بشر به وديعت نهاده است ، تا انسان از كارهاي ذلّت آور دوري جويد و از فرومايگي بپرهيزد.

عزّت حالتي است كه نمي گذارد انسان شكست بخورد و مغلوب واقع شود و ذلّت مخالف آن است ، يعني نبود حالت شرافت و عزّت در آدمي ، به طوري كه انسان به سادگي پذيراي شكست شده و مغلوب ديگران مي شود.

عزت ، آن حالتي است كه به انسان استواري و محكمي مي بخشد تا مغلوب هيچ چيز و هيچ كس نگردد. نه مغلوب هواي نفس و گناه و تن دادن به پستي ، و نه مغلوب حوادث و رويدادهاي نيك و بد و خوشي ها و سختي هاي زندگي ؛ و اين گونه سربلندي و استواري را فقط از خداوند بايد دريافت كه عزّت حقيقي از آن اوست و بايد از او طلب كرد و از راه بندگي او دريافت نمود. آري ، مدرسه حسيني ، مدرسه عزت مندي است و امام حسين (ع) مظهر كامل كرامت انساني و عزّت ايماني است ، از اهداف مهم تربيت اين است كه انسان به گونه اي تربيت شود كه اعتلاي روحي يابد و خود را از پستي وفرومايگي به دور دارد و براي خود حرمت و شرافت و شخصيت قائل شود و بزرگواري خودرا در همه حال حفظ نمايد و نيز به گونه اي تربيت شود كه در برابر حوادث شكست ناپذير گردد، و به صلابت و محكمي و استواري دست يابد، و سختي و راحتي ، و نعمت و نقمت ، و شكست و پيروزي ، او را به سستي و تباهي نكشاند. چنين انساني است كه هرگز به پستي و خواري و فرومايگي و زبوني تن نمي دهد، و در برابر سخت ترين سختي ها و بزرگ ترين مصيبت ها پايدار مي ماند؛ چنان كه امام حسين (ع) اين گونه بود، انساني كه به هيچ وجه به خواري و زبوني تن نسپرد؛ دارايي اش بر باد رفت ، فرزندان و يارانش كشته شدند خاندانش به اسارت در آمد، بدنش با شمشيرها قطعه قطعه شد، اما روحش استوار و محكم ماند.

چنين سربلندي و عزّتي ، از آن خداوند است كه به دوستدارانش مي بخشد و آنان را ارجمند و شكست ناپذير مي سازد. خداوند عزيز فرموده است : (من كان يريد العزة فللّه العزة جميعاً) هر كس سربلندي و عزت مي خواهد، سربلندي و عزّت يكسره از آن خداست . علامه طباطبائي در تفسير اين آيه مي نويسد:

آيه درصدد اين نيست كه عزّت را فقط به خدا اختصاص دهد و غير خدا دستش به آن نرسد، بلكه مفهوم آيه اين است كه هر كس عزّت مي خواهد، بايد از خدا بخواهد، چراكه آن ملك خداست و بس .

حضرت ابا عبداللّه الحسين (ع) درباره اين حقيقت در دعاي عرفه خويش چنين فرموده است ،

«يا من خص نفسه بالسمّو و الرّفعه فاولياؤه بعزّه يعتزّون ؛ اي آنكه ذات خود را به علو مقام و رفعت ، مخصوص گردانيدي و دوستدارانت را به عزت ، عزيز ساختي ».