ابوعبداللّه حسين بن علي بي ابي طالب ، هاشمي ، قرشي ، مدني ، سبط ، شهيد،سيد زكي ، ابن فاطمه الزهرا، سبط الثاني ، امام ثالث ، سعيد، مبارك ، طيّب ، شجاع ، سخي ،عزتمند، عايد، هادي ، عارف ، معصوم ، فداكار، رئوف ، با مروت ، سيد شباب اهل الجنّه ،ابوالائمه و ابوالمساكين است .

ايشان در هنگام طلوع فجر سوم شعبان ، سال چهارم هجري ، در مدينه منوره چشم به دنيا گشود. او در گهواره نبوّت و مهبط فرشتگان و دامان پر مهر عصمت و طهارت پرورش يافت . در هفت سالگي بود كه جد بزرگوارش پيامبر خدا (ص) رحلت كرد. بعد از هفتاد و پنج يا نود و پنج روز، مادر ارجمندش ، با سفر ابدي خود بر مصيبت آنها افزود. تا 37 سالگي در جوار مهد ولايت پدر مظلومش ، شاهد حوادث و وقايع مختلفي بود، تا اينكه آن بزرگوار و تنها مظلوم تاريخ ، به جمع دوستان و به جوار حق شتافت .

بعد از آن ، ده سال با برادر بزرگ و امام زمانش ، سبط اكبر امام حسن مجتبي (ع) زندگي كرد بنابراين در 47 سالگي به امامت رسيد و مدت امامتش ده سال به طول انجاميد، سرانجام در 57 سالگي مطابق با دهم محرم سال شصت و يكم از هجرت در سرزمين كربلا به شهادت رسيد. بنابراين آن حضرت از جهت حسب و نسب از ممتازترين افراد بشر است كه قرينه اي جز برادرش امام حسن مجتبي (ع) ندارد.



اين حسين كيست كه عالم همه ديوانه اوست

اين چه شمعي است كه جان ها همه پروانه اوست