انسان در حقيقت شگفت انگيزترين پديده عالم هستي و شريف ترين مخلوق خدا و معلم و مسجود ملائكة الله است . او كه از عزت و عظمت ذاتي برخوردار است بايد با تمام وجود تلاش كند با تحصيل اعتقاد درست و انجام عمل صالح موانعي كه بر سر راه رسيدن او به خدا وجود دارد را كنار بزند و به عزت كامل دست يابد.

قرآن كريم از طاغوت ـ اعم از هواي نفس شيطان و حاكمان ستمگر ـ به عنوان موانع رسيدن انسان به خدا ياد مي كند و لزوم جهاد با آنان و مبارزه را گوشزد مي نمايد و ترك آن را موجب از بين رفتن عزت دنيا و آخرت مي شمارد و بشارت را براي كساني مي داند كه از طاغوت اجتناب ورزند و به سوي خدا روي آورند: (والذين اجتنبوا الطاغوت و انا بوالي الله لهم البشري ).

پيروي از هواي نفس و تن دادن به خواسته هاي پست حيواني و نيز گوش دادن به وسوسه هاي شيطان و گول خوردن از فريب كاري هاي او و يا تن دادن به زورگوي هاي ستمگران يقيناً ذلت را به همراه دارد و مبارزه با آن ها و جهاد، عزت را در پي دارد. از همين روي در حديث پرمعنايي از رسول خدا (ص) مي خوانيم : «من ترك الجهد البسه الله ذلاًفي نفسه وفقراً في معيشته و محقاً في دينه ؛ كسي كه جهاد را ترك كند، خداوند لباس ذلت بر او مي پوشاند و در زندگي مادي نيز گرفتار فقر و تنگ دستي مي شود و دين او بر باد مي رود».

و يا علي (ع) مي فرمايند: خداوند جهاد را واجب كرده است تا مايه عزت اسلام باشد و نيز مي فرمايد: «جهاد دري از درهاي بهشت است كه خدا تنها بر روي دوستان خويش گشوده است ، پس كسي كه آن را از روي ميل و خواسته خودش ترك كند، خدا لباس ذلت و خواري بر اندام او مي پوشاند».

سپس امام (ع) با تأكيد بر مبارزه با دشمنان كافر و ستمگر به عنوان يك قانون كلي براي همه ملت ها مي فرمايد: «ماغزي قوم في عقر دارهم الا وقد ذلّوا»

هيچ قوم و ملتي در درون خانه ها مورد هجوم دشمن واقع نشدند، مگر اين كه ذليل شدند.