موارد فوق الذكر از اسباب عزت است كه روايات فرواني در اين زمينه از معصومان (ع) وارد شده است ؛ مثلاً امام علي (ع) مي فرمايد: «اقنع تعز؛ قانع باش تا عزيز شوي .» و در روايت ديگري مي فرمايد: «القناعة تودي الي العزّ؛ قناعت به عزت مي انجامد.»

يا در روايت ديگري مي فرمايد:«العز مع اليأس ؛ عزت با قطع طمع همراه است .»

روح بي نيازي در دولت مهدي موج مي زند و با ظهور حضرت ، خداوند بي نيازي را در دل هاي بندگان جاي مي دهد.

حتّي منادي ندا مي دهد كه هر كس به مالي نياز دارد، بيايد (تا نيازش رفع شود)،ولي جز يك نفر كسي نمي آيد، آن گاه حضرت مهدي (عج ) به او مي فرمايد: «نزد خزينه دار برو، بگو مهدي دستور داده است كه به من مال و ثروت بدهي .» خزانه دار مي گويد: دو دستي پول ها را جمع كن . او نيز پول ها را در دامن خود مي ريزد، ولي هنوز ازآن جا بيرون نرفته است كه از رفتار خويش پشيمان مي گردد و با خود مي گويد؛ چه شد كه من طمع كارترين امت پيامبر شدم ! آيا كسي كه سبب غنا و بي نيازي آنان گشت ، از بي نياز كردن من ناتوان است . آن گاه باز مي گردد تا اموال را باز گرداند؛ اما خزانه دار نمي پذيرد و مي گويد: ما چيزي را كه بخشيديم پس نمي گيريم .»

در روايت ، جمله «يملا قلوب اُمة محمد» به كار رفته است كه شايسته دقت است ،زيرا غنا و بي نيازي مطرح نيست ، بلكه استغنا و بي نيازي ِ روح ، مطرح است ؛ ممكن است ،انسان فقير باشد ولي روحي بي نياز داشته باشد.