از زيباترين جلوه هاي زندگاني ِ سيدالشهدا عزت است كه تبلور اين جلوه در واقعه طف بسيار ديدني است .

اين عزت كربلاست كه ريشه در همه پيام هاي آن دوانيده و تمام تابلوهاي آن چون ؛ سخاوت ، شهادت ، شجاعت ، عبادت و... را معطّر و منوّر كرده است .

نصب اين مدال پر افتخار بر سينه اين ايام ، جلوه اي ديگر از هوشياري و فرزانگي نائب به حق مصلح جهاني است ؛ زيرا عزت حسيني ، فكرهاي خفته جهانيان را بيدار و بيداري شان را حركت و حركتشان را ثمر مي دهد.

سالي كه مزيّن به عزت و افتخار حسيني است ، مي تواند، سال زمينه سازي ظهور حضرت حجت (عج ) باشد؛ زيرا در دولت كريمه او، اسلام و اهلش عزيز و مخالفان آن ذليل و نابود مي شوند، و مهمانان خدا در ضيافت الهي ، چنين تمنّا و آرزويي دارند: «اللهم إنا نرغب إليك في دولة كريمة تعّز بها إلاسلام و اهُله و تذّل بها النفاق و اهله ؛ خدايا از تو اميد داريم كه دولت با كرامت امام زمان را به ظهور آوري ، و اسلام و اهلش را با آن عزت بخشي و نفاق و اهل آن را ذليل و خوار گرداني .»

و هر عاشق ارادت مندي كه حضرتش را زيارت مي كند، عرضه مي دارد: «و انت ... عزّ الموحدين .»

آري ، اعتقادمان بر اين باور استوار است كه اوست عزت بخش انسان ها، اوست :«معزّ المؤمنين المستضعفين .»

و جان هاي خسته اما عاشق ، در فراق حضرتش در پگاه هر جمعه ، ندبه سر داده و مي گويند: «اين معزّ الاولياء و مذّل الاعداء.».

به راستي آن بذر عزتي را كه پيامبر كاشت و امام علي و امام حسن (ع) آن را حفظ نمودند و امام حسين (ع) و ديگر ائمه (ع) آن را پرورانيدند، در دولت يوسف زهرا ثمر مي دهد و شكوفا مي شود.

براي شكوفا شدن اين گُل نينوايي بايد «ياور مهدي » بود و اين مهم با «مهدي زيستي » محقق مي شود، و راه به آن جز با «عزت حسيني » راهي ديگر ندارد.

از آن جائي كه بين امام حسين و امام مهدي (ع) رابطه اي بسيار تنگاتنگ و دقيق وجود دارد كه زمين و زمان ، ملك و ملكوت به آن شهادت داده اند و در حقيقت ِ فرهنگ انتظار كه ادامه عاشوراست ، مي توان گفت ، در اين عصر و زمان كه استكبار جهاني و صهيونيسم خون خوار، قلوب انسان هاي آزاد مرد خصوصاً مسلمانان را جريحه دار نموده ، تنها راه پيروزي بر آنان ، پيروي از عزت حسيني است كه اشارتي به بُعد نظامي انتظار نيزدارد.

انتفاضه كه شعارش پيروزي سنگ بر سلاح هاي پيشرفته است ، در حقيقت همان شعار كربلاست كه خون بر شمشير پيروز است و هر سنگ رها شده به سمت صهيونيزم ،درسي از كربلا و اميدي از انتظار است . اين نوشتار برگي از همين حقيقت است كه عزت حسيني مي تواند ظهور را نزديك و روز ظهور، عصر عزت است .