آنان كه همگي منتظر فرمان امام (ع) بودند، امّا موقعيّت و شرايط حسّاسش ،لحظه اي بود كه امام (ع) كاملاً در محاصره سپاه يزيد قرار داشت . سرنوشت حيات و بقاي ظاهري او در گرو تسليم شدن يا امتناع از بيعت با يزيد بود. اين جا است كه تجلّي و ظهورعزّت نفس و مناعت طبع ، شكوه و جلوه خاص ّ خود را نشان مي دهد و با كلمات تاريخي و سخنان جاودان ، عزّت نفس و مناعت طبع و ءاباي نفس خويش را نشان مي دهد جايي كه مي فرمايد: «ألا ءان ّ الدّعي بن الدّعي قد ركزني بين اثنتين : بين السِلّة و الذِلّة يأبي اللهذالك و رسوله و المؤمنون و حجور طابت و طهرت ، و انوف حميّه و نفوس أبيّه من ان نُوْثر طاعة اللئّمام علي مصارع الكرام ؛

آگاه باشيد! اين پسر خوانده فرزند پسر خوانده مرا بين دو امر سرنوشت ساز مخيّر ساخته است : يا شمشير كشيدن و جنگيدن يا قبول ذلّت و پستي ، ولي ذلّت و پستي از ما خاندان به دور است ، زيرا خداوند، رسول خدا، مؤمنان آن را روا ندانسته اند و آغوش هاي پاك مادران و انسان هاي وارسته و نفوس با عزّت هرگز روا نمي شمرند كه ما طاعت لئيمان و افراد پست را بر كشتارهاي كريمانه ، مقدّم بداريم .».

در اين سخنراني نوراني كه شعار ابدي حسيني (ع) را نشان مي دهد به همين آيه مباركه اشاره شده ، جايي كه خداوند متعال مي فرمايد: الگوي شيعيان و دوست داران شكسته و سياه فرعي دست راست (ان َّ العزّه لله و لرسوله المؤمنين و لكن ّ المنافقون لايعلمون ).