آري امام حسين (ع) مظهر كامل آزادگي ، كرامت انساني و عزت ايماني است . از مهم ترين اهداف تربيت اين است كه انسان به قله اي صعود كند كه اعتلاي روحي يافته و خود را از پستي و فرومايگي به دور دارد و حرمت و شرافت و شخصيت انساني اش را در همه حال ، حفظ نمايد. انسان تربيت شده ، در برابر حوادث گوناگون روزگار، به صلابت و استواري و استحكامي نايل شده است كه سختي و راحتي ، نقمت و نعمت ، شكست و پيروزي ، او را به سستي و تباهي نمي كشاند. او هرگز در هجوم فتنه ها و پستي و بلندهاي روزگار، به خواري و فرومايگي ، زبوني و اسارت و بردگي تن نمي دهد. قرآن مي فرمايد: (ان الانسان خلق هلوعا - اذا مسه الشر جزوعا - و اذا مسه الخير منوعا - الا المصلين -الذين هم علي صلاتهم دائمون )؛

همانا انسان حريص و بي ثبات آفريده شده است ، آن گاه كه سختي و نقمتي او را رسد، سخت بيچاره مي شود و آن گاه كه به راحتي و رفاهي دست يابد، بسيار تكبر مي ورزد، به جز نماز گزاران ، آنان كه در نمازشان دائمند.

قرآن نيز بر اين نكته مهم تربيتي تأكيد مي كند كه آزادي از آفات فراز و نشيب هاي روزگار، جز در سايه عبوديتي كه موارد بر زندگي انسان سايه اندازد و ملكه وجودي او شود، به دست آمدني نيست .

نمازگزاري كه در همه حال ، عبوديت پيشه اوست ، نه در هنگام سختي ، به حضيض ضعف مي افتد و نه در پيروزي و رفاه ، به آفت منيت و غرور مبتلا مي شود.

و حسين (ع) حقيقت آزادگي را در دشت كربلا، به تمام معنا تفسير كرد. او انساني است كه در همه تاريخ و براي همه نسل ها، الگوي آزادگي است ، چرا كه در هيچ حال به خواري و زبوني تن نداد.

فرزندان و يارانش ، يكي پس از ديگري ، در مقابل چشم او كشته شدند، خيام او به غارت رفت ، خاندانش به اسارت درآمدند، بدنش با شمشيرها و نيزه ها تكه تكه شد، اما روح استوارش حتي در آخرين لحظات حيات ،آزادي و آزادگي را سرود.

چنين عزت و افتخار و آزادگي ، جز از مسير عبوديت الهي به دست نمي آيد،زيرا كه (ولله العزة و لرسوله و للمؤمنين .......»

وعزت از آن خدا و از آن پيامبر او و از آن مؤمنان است .

وخود امام حسين (ع) در دعاي عرفه ، اين مقام و مرتبت عبودي را در مناجات باپروردگارش ، چنين مي سرايد: «يا من خص نفسه بالسمو و الرفعة فأولياؤه بعزه يعتزون ؛

اي خدايي كه ذات خود را به علو مقام وعزت و رفعت ، مخصوص كردي ، پس دوست دارانت را به عزّت و سربلندي خود، عزيز ساختي ».