ابن زياد، قبل از آغاز نبرد روز عاشورا، بار ديگر امام حسين (ع) را با انواع روش ها از جمله تطميع ، به بيعت با يزيد فراخواند. او را وعده دنيا و مواهب دنيوي داد و از او و يارانش خواست كه با عزت و احترام به كاخ يزيد بار يافته و روزگار باقي مانده از عمر خويش را دركام جويي و بهره مندي از انواع لذايذ دنيا سپري كنند،اما سرور و سالار آزادگان به خروش آمد و فرمود:

«ألا وَاِن َّ الدَّعِي َّ بْن َ الدَّعِي َّ قَدْ ركز بَيْن َ إثْنَتَيْن ِ، بَيْن َ السِّلَّة ِ وَالذلَّة ، وَهَيهات َ مِنّا الذِّلَّة ، يَأْبي اللهُ ذلِك َ لَنا وَرَسُولُه ُ وَالْمُؤْمِنُون َ وَ حُجُورٌ طابَت ْ وَطَهُرَت ْ وَاُنُوف ٌ حَمِيَّة ٌ وَنُفُوس ٌاَبِيَّة ٌ مِن ْ اَن ْ نُؤْثِرَ طاعَة َ اللئام ِ عَلي مَصارِع َ الْكِرام ِ؛

بدانيد كه اين فرومايه فرزند فرومايه ، مرا ميان دو راه مخير ساخته است : ميان شمشير و ذلت ، و هيهات كه ما تن به خواري دهيم زيرا خدا و پيامبرش و مؤمنان ، از اين كار ابا دارند، و دامن هاي پاك مادران و انسان هاي پاك دامن ، و جان هاي آزاده و با غيرت و نفوس با شرافت ، روا نمي دارند كه ما فرمان برداري از فرومايگان را بر قتل گاه آزاد مردان ترجيح دهيم .»

و در بار ديگر فرمود:

«ألا تَرَوْن َ اَن َّ الْحَق َّ لايُعْمَل ُ بِه ِ وَاَن َّ الْباطِل َ لايُتَناهي عَنْه ُ؟ لِيَرْغَب َ الْمُؤْمِن ُ في لِقاءَاللهِ مُحِقّاً، فَاِنّي لااَرَي الْمَوْت َ اِلاّ سَعادَة ً وَالْحَياة َ مَع َ الظّالِمين َ اِلاّ بَرَماً؛ آيا نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل دوري نمي گزينند؟ در اين صورت سزاوار است كه مؤمن ، با آزادگي و عزت ، لقاي پروردگارش را طلب كند، پس من مرگ را جز سعادت و خوشبختي ، و زندگي با ستم كاران را جز اسارت و بدبختي نمي بينم .»