از زمان شهادت حضرت اباعبدالله الحسين (ع) در صحراي كربلا تا به امروز، عالم تشيع ، سوگوار و ماتم زده مظلوميت حق جويان عرصه عاشورا است ؛ راد مرداني كه رد فراسوي انسانيت گام نهادند و به پاس داشت عدالت ، شرافت ، حريت و هر آنچه مضمون دين خداست ، از جان خود گذشتند؛ شهيداني ملكوت نشين كه با نثار خون خود، نام و يادحق را بر گستره تاريخ حك كردند؛ عاشقاني كه بر استر عقل سوار شدند و با اكسير عشق ،مس وجودشان را طلا ساختند و عروج به عرش الهي را بر ماندن و فسيل شدن در خاك دان بي اعتبار دنيا برگزيدند.

امام حسين (ع) استوانه حق و حقيقت و تبلور مجموعه اي تمام از فرهنگ تعالي بخش انساني براي همه دوره هاست .

ذكر و ياد نهضت حسيني ، بيان نامه اي است از قداست حقيقت و عدالت ، و اعتراضي است به هتك حرمت حريم كبريا، و دفاعيه اي است از جبهه اهل بيت عصمت و طهارت (ع) و اولياي دين خدا، بازتاب عشق به همه انبياي الهي و خاندان وحي است ،نمايان كننده مهر نبوت بر حقانيت زعامت و حكومت ستم كشان تاريخ است ، نقش بند صلابت ، غيرت ، آزادگي و شجاعت انسان در تجلي گاه ايمان است ، و بر افراشتن پرچم خداخواهي و آزادمنشي ، در گستره روزگار است .

در فرهنگ تشيع و از زاويه نگاه اهل بيت عصمت و طهارت (ع)، حادثه جان گداز عاشوراي حسيني و شور نينوايي كربلا، عظيم ترين واقعه تاريخ و عالي ترين دانشگاه براي تربيت بشر است .

حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) امام سوم شيعيان ، شهيد سرزمين كربلا و «ثارالله»است كه نهضت عظيم عاشورا، بر محور فداكاري و جان فشاني او شكل گرفت و تاريخ حيات انسان را از حماسه و ايثار سرشار كرد و عالي ترين درس عزت و افتخار و آزادگي را به نوع انسان عرضه داشت و با نثار خون حيات بخش خويش ، نهال نوپاي اسلام را آبياري كرد و براي تاريخ ، حجت حق طلبي و بيداري را بر امت محمد (ص) اتمام نمود.

كربلا پس از شهادت امام حسين (ع) و يارانش ، كانون الهام و اشراق شد و قيام براي عدالت و آزادگي از هر آنچه ناراستي است ، از سرچشمه عاشورا جوشيد.

در فرهنگ شيعي ، عاشورا روز مصيبت عظمي است كه در آن بزرگ ترين فاجعه تاريخ رخ داده و عظيم ترين ستم ها بر خاندان پيامبر (ص) رفته است .

شيعه بر آن است كه اهل جنت در اين روز به عزاي حسيني مي نشينند و در مصيبتي كه بر آل محمد (ص) رفته است ، مي گريند. عاشورا، تجلي درگيري و رويارويي حق و باطل و روز فداكاري و جانبازي در راه عقيده و ايمان است .

رئيس مذهب ما حضرت امام جعفر صادق (ع)، امام زمان (عج ) را كه براي تحقق نهايي حقيقت اسلام و اتمام و اكمال عملي دين خدا ظهور خواهد كرد، خون خواه حضرت امام حسين (ع) معرفي مي فرمايد.

حضرت امام علي بن موسي الرضا (ع) فرموده است كه :

«در جاهليت ، حرمت ماه محرم را نگاه مي داشتند و از جنگيدن خودداري مي كردند، اما ظالمان ، در محرم ، خون هاي ما را ريختند و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان ما را اسير كردند و خيام ما را آتش زده و به غارت بردند و حرمت پيامبر (ص) را درباره ذريه اش رعايت نكردند.»

اين منطق آل الله: است كه پيدايي اسلام محمدي (ص) و بقا و تداوم آن ،حسين (ع) است ، يعني نهضت حضرت اباعبدالله الحسين (ع) دين پيامبر (ص) را احيا مي كند و چه بسا در توصيف اين حقيقت هيچ بياني رساتر از فرموده پيامبر خدا (ص) نيست كه فرمود:

«حُسَيْن ٌ مِنّي وَاَنَا مِن ْ حُسَيْن ٍ»

حسين ، از رسول خدا است و رسول خدا از حسين !

آري ، همه مرام و فرهنگ و منش امام حسين (ع)، ناشي از ذوب شدن او در دين محمدي (ص) است ، و دين محمدي (ص) نيز با قيام امام حسين (ع) و شهادتش تفسير شد و هم چون برنامه اي عملي و مجسم ، براي تاريخ ، در منظر ره پويان حقيقت و عدالت قرارگرفت .

آل الله:، حسين (ع) را چلچراغ هدايت و كشتي نجات امت ، توصيف فرموده اند؛زيرا فرهنگ حسيني ، هويت بارز آزادي و آزادگي است .

نهضت عاشورا، حادثه اي است كه در بستر تاريخ ظهور مي كند اما در متن آن مضمون ها مفهوم هايي نهفته است كه آن را از همه حوادث و وقايع خون بار تاريخ ،متمايز مي سازد. تجلي فرازهاي انسان ساز نهضت عاشورا، زلال زندگي بخشي است كه در گستره تاريخ حيات اسلام ، در رگ هاي مردم جاري گشته و جاودانگي حقيقت ، حقانيت امامت ، شرافت ، عزت ، حريت ، عبوديت ، عدالت و همه شاخص هاي ديگر دين خدا را براي بشريت تضمين مي كند.

امام حسين (ع) و عاشوراي او، مظهور كدام يك از خصلت هاي عالي انساني نيست ؟

او معلم حريت ، اسوه جهاد، الگوي عبوديت ، هوادار محض حقيقت ، مظهور كامل عزت و شرافت ، استاد و مدرس رأفت و گذشت ، و ره پوي عدالت و مروت است .

محرم و اوج آن ، تاسوعا و عاشوراي حسيني ، دانشگاه عظيمي است كه بشر تشنه در تاريخ ، مي تواند از آن ايثار و از خود گذشتگي ، عظمت و عزت ، افتخار و شرافت ، علم و انديشه ، بخشش و فداكاري ، شيوايي و فصاحت ، دلاوري و شجاعت ، فروتني و تواضع ،حلم و متانت ، تعاون و دستگيري ، ظلم ستيزي و عدالت و... را فرا گيرد.

ما در اين سخن كوتاه برآنيم تا جرعه هايي از اقيانوس بي كران عبوديت و بندگي حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) را كه در حريت و آزادگي آن امام همام در عرصه كربلا،تبلور و ظهور يافت ، نوش كنيم و از ميان همه فضيلت هاي انساني كه در كربلا رقم خورد،اين سجيه عالي تربيتي را ـ كه به نظر نگارنده اين سطور، ريشه و بنيان همه فضايل انساني است ـ مطالعه كنيم .