از گفتار و كردار امام (ع) به خوبي برمي آيد كه توكل بر خدا طبق وعده قرآن ؛ كه فرمود:

(وَ مَن يَتوكُّل ْ عَلَي اللّه ِ فَهُوَ حَسْبُه ُ)از موجبات عزّت و عظمت روح آن بزرگوار بود. امام (ع)از آن جايي كه داراي نفس مطمئنه بود و جز قدرت لايزال الهي هيچ قدرتي را نمي شناخت هيچ چيز و هيچ كس نمي توانست او را از هدف مقدسش باز دارد و شدائد و سختي ها نه تنها او را از حركت باز نمي داشت بلكه او را در رسيدن به هدف مصمم تر مي كرد. آيه 173 سوره آل عمران بيانگر حال آن حضرت در مبارزه بود.(الَّذِين َ قال َ لَهُم ُالنّاس ُ اءِن َّ النّاس َ قَدْ جَمَعُوا لَكُم ْ فَاخشَوْهُم ْ فَزادَهُم ْ اءِيماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللّه ُ وَ نِعْم َ الْوَكِيل ُ)؛آن مؤمناني كه چون مردمي [منافق ]به آنها گفتند: لشكر بسياري [كه تمام مشركان مكه و پيروان ابوسفيان باشند]عليه شما متّفق شده اند، از آنان در انديشه و برحذر باشيد، بر ايمانشان بيفزود و گفتند در مقابل همه دشمنان ، تنها خدا ما را كفايت است و نيكو ياوري خواهد بود. با توجه به اين آيه ، اين حقيقت بر ما روشن مي شود كه چرا امام حسين (ع) در روز عاشورا مكرراً مي گفتند:«لاحَوْل َ وَ لا قُوَّة َ اءلّا بِاللّه ِ العَلي ِّ العَظيم ». از مناجات امام (ع) در صبح روز عاشورا در مقابل خيل عظيم سپاه دشمن به خوبي معناي توكل امام (ع) به خدا، بر ما آشكار مي شود؛ چنان كه جز او، هيچ كس و هيچ چيز را شايسته تكيه گاه خود نمي داند. او فرمود:«بار پروردگارا! در تمام غصّه ها و اندوه ها، تو محل ّ اتّكا و اعتماد من مي باشي و درهر گرفتاري و شدّت ، تو محل ّ اميد من هستي ! و در هر حادثه اي كه بر من فرود آيد، تو محل ّ اطمينان من مي باشي ! چه بسيار از هموم و غموم خود را كه دل در آن ناتوان مي شد؛و حيله و چاره براي رفع آن كوتاه مي آمد؛ و دوست ، انسان را تنها مي گذاشت ؛ و دشمن ،زبان به شماتت مي گشود؛ من بار آن حوادث و هموم را به سوي تو آوردم و شِكوه آن را به تو نمودم ؛ به جهت ميل و رغبتي كه به تو داشتم ؛ و به غير از تو نداشتم ؛ پس خداوندا! تو همه آنها را برطرف نمودي و امر مرا كفايت كردي !». از آن جايي كه امام حسين (ع) خود را در محضر خدا مي ديد، تحمل اين همه ،رنج ها و سختي ها برايش آسان مي نمود و برخلاف معمول هر چه مصايب وارده بر امام زيادتر مي شد، چهره اش نوراني تر مي شد و اين امري است كه دشمنان و قاتلان آن حضرت به آن اعتراف كرده اند. آري ، اگر كسي خود را در حمايت و ياري خداوند ببيند، هرگز تن به ذلّت نمي دهد.عَبدُالله بن عَمّار بن عَمّار بن يَغُوث مي گويد:«من هيچ مغلوبي كه مورد تهاجم افرادبسياري قرار گرفته باشد؛ و تمام اولاد او و اهل بيت او و اصحاب او كشته شده باشند نديده ام ، كه قلبش محكم تر و دلش مطمئن تر و گامش استوارتر از حسين بن علي (ع) بوده باشد.»و به هنگام شهادت علي اصغر هم ، خون گلوي او را به سوي آسمان مي باشيد و مي فرمود:«اين مصيبت ها بر من سهل است ، زيرا در راه خداست و خداي من مي بيند».آري ، توكل به خدا منشأ عزّت و افتخار امام حسين (ع) بود.