سخن گفتن به گونه اي معرف شخصيت كسي است كه لب به سخن مي گشايد و ازسوي ديگر، لحن و صوت و كلمات مي تواند در اطرافيان تأثيري سازنده و يا مخرّب داشته باشد. سخن نرم ، نيكو و محبت آميز مي تواند از مشكلات روحي و ناهنجاري هاي كودكان و نوجوانان بكاهد و محبت را در قلب و دل بزرگسالان ريشه دارتر نمايد، در مقابل تندخويي در سخن مي تواند سبب افسردگي ، گوشه گيري ، بدبيني و يا نااميدي در آنان گردد.اكنون نمونه هايي از ارتباط كلامي امام حسين با فرزندان و يارانش را تقديم مي نماييم .

الف ) در هنگام گفت و گو با دخترش سكينه براي تسكين دردهاي روحي وي ، اين گونه مي فرمايد:

«يا نور عيني ، كيف لا يستسلم للموت من لا ناصر له و لامعين ؛ اي نور چشم من !چگونه كسي كه ياوري ندارد، تسليم مرگ نباشد.»

ب ) آن هنگام كه برادرش عباس (ع) را براي جست و جو از علت حركت سپاه دشمن مي فرستد، علاقه قلبي خويش را به او با اين عبارت ابراز مي دارد:

«يا عباس ، اركب بنفسي انت -يا اخي - حتي تلقاهم فنقول لهم :مالكم ؟و مابدالكم و تسئلهم عما جاد بهم ؛ برادرم عباس ، جانم به فدايت ، سوار شو و به نزد آنان برو و بگو شما را چه شده است ؟چه مي خواهيد؟و از سبب آمدن سپاه بپرس .»

ج ) هنگامي كه قاسم (ع) از شهادت خود پرسيد، امام حسين (ع) به او چنين فرمود:

«اي والله -فداك عمك - انك لاحد من يقتل من الرجال معي ؛ آري ، عمويت فدايت باد، به خدا سوگند! تو هم در رديف مرداني هستي كه با من شهيد خواهند شد.»

د) و در آخرين لحظات هنگام خداحافظي ، امام سجاد(ع) را در آغوش كشيده ، فرمود: پسرم تو پاكيزه ترين فرزندان من هستي و بهترين خاندان من مي باشي ، تو از طرف من ، سرپرست اين زنان و كودكان خواهي بود.