كوتاه سخن آنكه: با توجه به دو جنبه ارزنده اي كه از خصائص و ويژگيهاي حضرت اباعبداللَّه الحسين (ع) ياد كرديم نتيجه مي گيريم كه: اولاً هميشه بايد با خدا بود و با وي ارتباط داشت و از او غفلت ننمود و از وي فاصله نگرفت. با تقوا، عبادت، انجام فرائض و>ترك بهترين سرمايه ها هستند به سوي خداوند شتافت، تا هر چه بيشتر محبت خداوند در دل ها جايگزين شود و انسان دوست خدا گردد. و اين موهبتي است براي همه به ويژه دست اندركاران حكومت اسلامي كه بدين گونه راه خود را با اشعه حيات بخش حسيني نوراني كنند و با اين شعاع هاي درخشان حركت نمايند تا در دنيا پيروز و در آخرت سعادتمند گردند. و جامعه خود را نيز به سمت كمال، سعادت، رفاه، عزت و عظمت سوق دهند و رهنمون شوند. ثانياً، مردمي بودن و در ميان آنان زيستن و خود را از ديگران برتر ندانستن و آنان را شناختن و به رفع مشكلات و انجام خواسته هاي آنان همت گماردن بايد مد نظر و مورد عمل و اهتمام همگان باشد. بايد به مردم بها داد. آنان بندگان خدايند و خداوند بندگان خود را دوست مي دارد. اين دستورات، بخصوص در اين عصر خاص بيشتر متوجه مسئولين محترم و مديران عزيز و صاحبان گرامي مشاغل نظام مي باشد. با در دست داشتن اين دو سلاح (محبت و دوستي با خداوند و همراه مردم و همدرد آنان بودن) به خوبي مي توان راز و رمز موفقيت را به دست آورد و كليد رضاي الهي را يافت و حق مردم را ادا نمود. دو سلاح مؤثر كه از فرهنگ عاشورا و منطق حسيني به ميراث مانده است و هرگز نبايد اجازه داد كه اين سلاح ها بر زمين بماند بلكه بايد آنها را برداشت و به صحنه آمد و به رزم با دشمنان خدا و دين پرداخت. و اين است پيروي از سالار آزادگان حسين عزيز و شهيد كربلا و اين است بهره و نتيجه سوگواري و عزاداري بر سيد مظلومان و اين است راز و رمز زنده نگهداشتن نهضت مقدس و قيام خونين حسيني و اين است گوشه اي از الگوهاي تربيتي و اخلاقي از امام حسين (ع) و فرهنگ عاشورا.