نخستين نداي دادرس خواهي را، در واپسين لحظات و در حالت احتضار سر خواهي داد، آن گاه كه جان به گلوگاه مي رسد و گفته مي شود: «آيا نجات بخشي هست كه اين بيمار را از مرگ نجات بخشد؟» و يقين مي كند كه به راستي هنگام جدايي و فراق فرارسيده است و ساق پاها از شدت جان كندن به هم مي پيچد. [1] .

آري! در اين لحظات سخت و سرنوشت ساز است كه تو، به كمك و فريادرسي فرزندان و فرزند زادگان، بستگان و نزديكان، پدران و مادران، عزيزان و همنشينان، دوستان و پزشكان، دل خوش مي داري، اما به زودي درمي يابي كه از هيچكدام آنان كاري ساخته نيست و به فريادت نخواهند رسيد.

آري! اگر در زندگي خويش با همه ي وجود، نداي حسين عليه السلام، اين نداگر به سوي خدا را لبيك گفته باشي، نه تنها اميد است كه در آن لحظات حساس بر كنار دلهره و گرفتاري دريابد و به ساحل آرامش و نجاتت برساند.بلكه، اميدوار باش كه نداي كمك جويانه ات را با لبيكي سودمند، سريع و نجات بخش پاسخ دهد. [2] .