روايات اسلامي نشانگر آن است كه در روز رستاخيز، آن حضرت محفل ويژه اي دارد كه در سايه ي عرش خداست.

از ويژگي هاي آن اين است كه شركت كنندگان آن از گريه كنندگان و سوگواران و شيفتگان حسين عليه السلام هستند و از زائران او.

آنان به نام و ياد و سخن او، چنان انس و الفت مي گيرند و شيفته ي او مي گردند و به گونه اي امنيت و آرامش مي يابند كه همه ي نعمت ها را فراموش مي كنند، حتي رفتن به سوي خاندان خويش و اجابت دعوت آنان را در بهشت برين و مجلس و محفل و همنشيني آن گرامي را بر همه چيز و همه كس برمي گزينند. [1] .

و نيز آن حضرت در صحراي محشر موقف ويژه اي دارد كه غم و اندوه همه ي اهل محشر را برمي انگيزد؛ چرا كه همگان مي نگرند كه حسين عليه السلام در حالي وارد محشر مي گردد كه بر پاي خويش راه مي پيمايد، اما سر از بدنش جدا و از رگ هاي بريده اش خون فواره مي زند و در اين هنگامه ي شورانگيز و اندوهبار است كه مادرش فاطمه عليها السلام فرياد حزن انگيزي سر مي دهد كه همه ي دل ها را داغدار مي سازد. [2] .