در روايت است كه در عالم برزخ آن حضرت در سمت راست عرش الهي است؛ از آنجا بر شهادتگاه خويش مي نگرد و بر آنچه در آنجا رخ مي دهد نظاره مي كند و اردوگاه خويش، انبوه زائران، شيفتگان و عاشقانش را تماشا مي كند.آنان را با اسم و رسم و نام و عنوان و نام پدر و مادر و از نظر درجات و منزلت شان در بارگاه خدا مي شناسد و بر محافل و مجالس سوگ خويش و شركت كنندگان و عزادارانش نظر مي افكند و خود، توسط پدرش براي آنان طلب بخشايش و آمرزش مي كند و مي فرمايد:

«هان اي سوگوار بر عاشورا!... اگر مي دانستي كه خداوند براي تو چه نعمت هايي به عنوان پاداش آماده ساخته است، بي ترديد شادماني و سرورت از غم و اندوهت، بيشتر مي شد.» [1] .