حسين عليه السلام در شهادت و شهادتگاه خويش ويژگي هايي دارد.برخي پيام آوران خدا و امامان نور عليهم السلام به دست ستمكاران با شمشير به شهادت رسيدند و برخي به


وسيله ي سم غدر و خيانت؛ اما يا در خانه و يا در شهر و يا در مسكن و محراب خويش به سوي دوست پر كشيدند و يا در درون طشت و براي هيچ كدام از آنان شهادتي، بسان شهادت افتخارآفرين و جگرسوز حسين عليه السلام اتفاق نيفتاد و به راستي كه اين مصيبت، چقدر گران بود! اما حسين عليه السلام شهادت و شهادتگاهش مخصوص به خودش بود.شهادتگاهي بر روي خاك گرم و شن هاي تفتيده و شهادتي بي نظير و دلخراش.پس از شهادت، پيكر مطهرش به آسمان ها برده شد و آنگاه به سرزمين كربلا بازگردانيده شد و بر روي زمين ماند و سر نوراني اش گاهي بر روي دست ها و گاه بر فراز نيزه ها و گاه بر شاخه ي درخت و زماني بر سردر خانه دژخيم اموي و دروازه ي شام و زماني بر طبقي در بارگاه ستم اموي در كوفه و يا دمشق نهاده شد.از شهرها و روستاها سير داده شد، از كربلا به سوي شام و بنا به روايتي از شام به مصر و از آنجا هم به مدينه و آنگاه به كربلا... يا از شام به سوي آسمانها. [1] .