آري! انديشه «حق الناس» بار ديگر مرا به دلهره انداخت، اما با نگرش به رواياتي كه در مورد پاداش گريه ي مخلصانه و عارفانه بر حسين عليه السلام آمده است [1] و با نگرش بر اين واقعيت كه نثار يك قطره اشك با اخلاص و عرفان بدان حضرت، پاداش نهايت ناپذيري خواهد داشت و آنچه نهايت ناپذير باشد، هر آنچه از آن برداشته شود، پايان نخواهد پذيرفت، اميد به نجات، جايگزين وحشت و اضطراب گرديد.