يك بار ديگر وحشت گريبانم را گرفت كه مبادا حقوق بندگان خدا به دست من ضايع شده باشد و روز رستاخيز كارهاي شايسته من به حساب آنان واريز گردد و من بمانم با انبوه گناه؛ چرا كه در روايت آمده است كه:

«روز قيامت برخي با چهره هاي نوراني برخاسته از اعمال شايسته محشور مي گردند، اما آن اعمال نوراني و شايسته را، ستمديدگان به جاي حقوق به تاراج رفته ي خويش، از آنان مي ستانند و به جاي آن، بار گناهان بر دوششان نهاده مي شود و بدان جهت به سوي آتش گسيل مي گردند.» [1] .

با اين مطلب شرايط ديگري در انديشه ام پديدار شد.