با دقت بسيار به وسائل تقرب به خدا انديشيدم و ديدم كه: من فردي هستم از امت محمد صلي الله عليه و آله و سلم و از شيعيان اميرمؤمنان عليه السلام و از شيفتگان خاندان رسالت عليهم السلام و آنان همگي شاهراه هدايتند و صراط مستقيم و استوار به سوي حق، پناهگاه تسخير ناشدني اند و تكيه گاه و دستگيره ي تزلزل ناپذير و كشتي نجاتي هستند كه هر فرد، جامعه و تمدني بر آن بنشيند رهايي خواهد يافت.

اينجا بود كه به فضل خدا در اعماق جانم، اميد به نجات، جوانه زد و رفته رفته به اوج اميد، نائل آمدم؛ اما ديري نپاييد كه شرايط ديگري پديد آمد.