آياتي در قرآن مجيد مي باشد كه در طرح تكليف، با توجه به نتيجه، فلسفه حكم نيز در آنها بيان شده كه بيانگر توجه به تكليف و نتيجه به صورت همزمان در احكام و موضوعات از نگاه ديني است. [1] مثلاً در بيان تكليف روزه در ماه رمضان پس از استثناي كساني كه در سفرند به فلسفه حكم نيز در سوره بقره/185 به نحو زير اشاره شده است: «من كان مريضاً او علي سفر فعدة من ايام اخر يريد اللَّه بكم اليسر و لا يريد بكم العسر؛ هر كس ناخوش يا در سفر باشد، به شماره آنچه روزه خورده است، از ماههاي ديگر روزه دارد، كه خداوند براي شما حكم را آسان خواسته و تكليف را مشكل نگرفته است.» يعني در وضع تكليف، نتيجه و غايتي بشري و عقلايي نيز لحاظ شده تا فرد مريض روزه نگيرد يا مسافر جهت راحتي در سفر ماه رمضان روزه اش را بخورد. در اينجا حكم و تكليف اطلاق نداشته و انعطافي با توجه به نتايج بر آن بار شده است. و در همين راستا به آياتي مي توان استشهاد نمود كه براي نتيجه اي عقلايي، تكليف و حكم استثنا مي خورد. مثلاً در آيه 28 سوره آل عمران مي خوانيم: «لا يتخذ المؤمنون الكافرين اولياء من دون المؤمنين و من يفعل ذلك فليس من اللَّه في شي الا ان تتّقوا منهم تقيةً» نبايد اهل ايمان مؤمنان را واگذاشته و از كافران دوست گيرند و هر كس چنين كند، رابطه او با خدا مقطوع است، مگر براي در حذر بودن از شر آنها. اينجا فلسفه حكم، نوعي تقيه [2] و ثمره اي چون برحذر ماندن از شر كفار است. از مجموعه مطالب فوق (تدريجي بودن شكل گيري تكاليف، شيوه تبليغي قرآن، سيره ملايمت و ملاطفت آميز پيامبر در طرح تكاليف و توجه به فلسفه حكم در وضع بعضي تكاليف) به اين فرضيه مي رسيم كه «سيره اصلاحي رسول اكرم و كتابش، جمع بين اصالت وظيفه و نتيجه است.».