شيوه هاي تبليغي قرآن نيز در راستاي موضوع مورد بحث قابل توجه اند. زيرا اگر هدف صرف بيان محتوا و تكليف باشد و اهميتي در اينكه اين پيام چگونه رسانده شود كه مثمرثمرتر باشد، مورد توجه نبود، ضرورت اين همه توجه به نكاتي كه در رابطه با شيوه هاي تبليغي قرآن در بيان محتواست نبود و حال آنكه اگر پيام قرآني، حامل تكاليفند، شكل عرضه نيز كاملاً موضوعيت دارد، لذا در قرآن مجيد از شيوه هاي «تحريك عواطف»، «بيدار كردن وجدان»، «استفاده از تاريخ»، «استفاده از تشويق و تهديد»، «شيوه تلقين»، «تمثيل»، «برهان، جدل و مناظره»، «استفاده از هنر»، «شيوه تداعي معاني»، «مقايسه كردن»، «شيوه معرفي الگو» و... بهره برده شده است. به طور مثال در شيوه «تحريك عواطف»، به طور مثال در شيوه «تحريك عواطف»، براي دور نمودن مردم از غيبت كردن، آن را به خوردن گوشت برادر مرده تشبيه مي كند و با يادآوري محبتها و روابط خويشاوندي، با توجه به نفرت انسان از مرده خواري، عواطف و احساسات را برمي انگيزاند كه «ايحب احدكم ان ياكل لحم اخيه ميتاً (حجرات/12) آيا كسي از شما دوست دارد كه گوشت برادر مرده اش را بخورد؟» [1] .