امام صادق (ع) در سخن نغزي مي فرمايد:

«مملكتِ خداوند بزرگ را پنج حريم است؛ حريم پيامبر (ص)، حريم آل پيغمبر، حريم كتاب خدا، حريم كعبه و حريم مؤمن.» [1] .

حكومت بني اميه نسبت به همه اين مقدسات و فراتر از آنها نيز بي حرمتي روا داشت. معاويه در جنگ صفين در برابر نيروهاي امام علي (ع) تاب نياورد و در نهايت به استفاده ابزاري از قرآن روي آورد و پانصد قرآن را به نيزه كرد و ياران امام را به داوري قرآن فرا خواند، امام وقتي اين شگرد معاويه را مشاهده كرد، فرمود: «خدايا تو نيك مي داني كه اينان هرگز تمايل به قرآن ندارند.» [2] .

و با اينكه دوستي آل پيغمبر (ص) در قرآن مجيد لازم شمرده شده است، معاويه پس از جنگ صفين در قنوت نمازش، امام علي، امام حسن، امام حسين عليهم السلام و برخي از ياران امام را نفرين مي كرد! [3] .

در رخداد عاشورا بني اميه و مزدوران آنها بي حرمتي نسبت به امام و اهل بيت را به انتها رساندند و ننگ و عار ابدي را براي خويش به ثبت رساندند. در ميان راه مكه به كوفه در منزلگاه «رُهَيمَه» ابوهرم كوفي با امام ملاقات كرد و پرسيد: «اي فرزند رسول خدا، چرا حرم جدت - مدينه - را ترك گفته اي؟» امام در پاسخ فرمود: «اي ابوهرم، بني اميه، حرمت ما را ناديده گرفتند، اموال ما را به يغما بردند و اينك قصد جانم را كرده اند، به خدا قسم آنان مرا خواهند كشت.» [4] .

بني اميه همچنين حرمت نماز را پاس نداشتند و در ظهر عاشورا كه امام و يارانش به نمازايستادند، امويان حمله را ادامه دادند و يك نفر از ياران امام به نام سعيد بن عبداللَّه حنفي -كه از امام حفاظت كرد تا نماز را اقامه نمود - بر اثر حملات دشمن از پاي در آمد. [5] .

همين طور يزيد در سال 64 لشكري فرستاد و كعبه مقدس را با منجيق ويران كردند و سپس آتش زدند. [6] .