قلم از ترسيم اين بخش، احساس شرمندگي مي كند چرا كه سياه كاري ها و سياه دلي هاي بني اميه و مزدوران آنها بسيار گسترده است و چهره تاريخ را شرمنده كرده است، عباس محمود العقاد، نويسنده مصري، در باره آنان مي نويسد: «به طور خلاصه مي توان گفت: حقيقتاً در اردوگاه يزيد، مردي نبود كه در برابر حسين بايستد جز آنكه چشمداشت ثروت داشت و چنان در آزمندي غوطه ور شده بود كه حاضر بود تمام مقدسات را زير پا نهد... و ياران يزيد، دژخيمان و سگهاي دست آموزي بودند در طلب شكار.» سپس مقايسه اي اين چنيني ارائه مي دهد: «يزيد ياراني داشت كه در نهايت مي توان گفت هر يك جلادي بود كه تيغ و تازيانه را در راه ماديت به كار مي گرفت و حسين (ع) ياراني داشت كه در آرزوي شهادت آماده بودند همه دنيا را در راه معنويت فدا كنند، بنابراين جنگ كربلا، جنگ ميان دژخيمان و شهيدان بود.» [1] .

آن روي سكه كربلا كه يزيديان آفريدند چيزي جز جرم و جنايت، ذبح انسانيت، ضديت با خدا و ارزشهاي والا نبود و آنچه در كربلا به دست امويان رقم خورد يك تراژدي مخوف انساني بود كه بيان ابعاد گوناگون آن، تدوين كتابهاي متعددي مي طلبد كه به تناسب حال، برخي از سرفصلهاي كتاب جنايت اموي را در اين مقال به اختصار شماره مي كنيم.