دعا و عبادت، زيباترين حالتي است كه انسان پيدا مي كند و در خلوت انس خداي خويش مي نشيند و از نظر قرآن مجيد، هدف نهايي آفرينش محسوب مي شود؛ «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْاِنْسَ اِلاَّ لِيَعْبُدوُنِ؛ [1] .

و جن و انسان را نيافريدم جز آنكه مرا بپرستند.» نيايش و پرستش خالصانه از ويژگي هاي دايمي امام و ياران فداكار او بود. امام سجاد (ع)فرمود: «پدرم در شبانه روز هزار ركعت نماز مي خواند.» [2] .

همين طور آن حضرت، در طول سفر، حتي در صبح و ظهر روز عاشورا نمازهاي واجب را همراه اصحابش به جماعت برگزار مي كرد. عصر تاسوعا نيز وقتي جنب و جوش دشمن را ملاحظه كرد، حضرت عباس (ع) را فرستاد تا از آنان خبر بياورد، به او گفتند، قصد حمله دارند، امام براي بار دوم برادر را به سوي عمر سعد فرستاد تا از او مهلت بگيرد، جنگ را به فردا موكول كند تا يك شب ديگر را به درگاه خدا عبادت كنند، آنگاه فرمود: «خدا مي داند كه من نماز، قرائت قرآن و فراواني دعا و استغفار را دوست دارم.» [3] .

و شب عاشورا تا صبح، مشغول نماز و دعا و استغفار و مناجات و تلاوت قرآن بودند. [4] .

حضرت مسلم (ع) هنگام عزيمت به سوي كوفه، براي وداع به مسجد النبي رفت و دوركعت نماز به جاي آورد. [5] در باره يكي ديگر از شهدا به نام «سويد بن عمر» نوشته اند:«انساني شريف و پرنماز بود.» [6] حبيب بن مظاهر عصر تاسوعا خطاب به نيروهاي يزيد گفت: «چه بد گروهي هستيد شما؛ فرداي رستاخيز در حالي به پيشگاه خدا حضور مي يابيد كه نسل و عترت پيامبرش را كشته ايد، كساني كه عُبّاد اين ديار و نمازشب خوان و ذاكر خدا بودند.» [7] .

همچنين امام (ع) غلامِ تركي داشت كه قاري قرآن بود، وقتي شهيد شد، آن حضرت بر بالينش حاضر شد و صورت بر صورتش نهاد. [8] .

شهيد بزرگوار، برير بن خضير، نيز معلم و قاري قرآن بود. قاتل او كعب بن جابر وقتي از كربلا به خانه خويش بازگشت، همسر او، نوار، گفت: «واي بر تو، در قتل پسر فاطمه (ع) شركت كردي و «سيدالقرا» - برير - را كشتي! به خدا سوگند از اين پس يك كلمه با تو سخن نخواهم گفت.» [9] .