اين بخش را با سخن مردي از تبار عاشوراييان - شهيد مطهري (ره) - آغاز مي كنيم كه فرمود: «داستان كربلا... يك داستان دو صفحه اي است كه از نظر آن صفحه ديگر بيشتر قابل مطالعه است. از نظر آن صفحه، جنبه مثبت دارد، صورت فعّالي دارد، نمايشگاهي است از عظمت و علوّ بشريت، از رفعت بشريت، نمايشگاه معالي و مكارم انسانيت است، سراسر حماسه است، عظمت و شجاعت و حق خواهي و حق پرستي در آن موج مي زند. از اين نظر، ديگر قهرمان داستان ما پسر معاويه و پسر زياد و پسر سعد و ديگران نيستند. از اين نظر قهرمان داستان، پسران علي (ع) هستند. حسين بن علي (ع) است، عباس بن علي است، دختر علي، زينب است، يك عده از مردان فداكار درجه اولي هستند كه خود حسين (ع) كه حاضر نيست يك كلمه مبالغه و گزاف در سخنش باشد، آنها را ستايش مي كند.» [1] .

آنچه در اين راستا شمار مي شود، قطره اي از دريا و نمونه اي از بي شمار فضايلي است كه در سرور شهيدان و ياران فداكار او تبلور يافته است و برشمردن همه خوبي هاي آن پاكان كم نظير به ويژه سيدالشهدا (ع)، آرزويي است دست نايافتني كه تنها از عهده معصوم برمي آيد.