السلاعم عليك يا اباعبدالله و علي الارواح التي حلت بفنائك، عليك مني سلام الله ابدا ما بقيت و بقي الليل و النهار و لا جعله الله آخر العهد مني لزيارتكم.

اين حقيقت را مي دانيم كه نهضت اباعبدالله عليه السلام داراي گوهرهاي ارزشمندي است كه بايد تلاش كنيم، آرام آرام، آنها را به دست آوريم و اين معناي همان مطلب قبلي است كه نهضت اباعبدالله عليه السلام بطن ها و بطوني دارد، و ياران اباعبدالله عليه السلام هم متوجه اين موضوع بودند، و همين كشف و شهودي كه ياران اباعبدالله عليه السلام نسبت به نهضت حضرت داشتند كمك كرد تا نهضت حسيني به خوبي و درستي واقع شود. آنچه مقدمتا خدمت عزيزان عرض مي كنم و تأكيد هم دارم اين است كه بالاخره بايد تلاش كرد تا به وسع خودمان به گوهرها و بطون كربلا دست پيدا كنيم و اين كار شدني است البته نيازي به نوري دارد مثل نوري كه شما به عنوان مثال در سخنان شهيد مطهري (ره) مي بينيد، نگاه شهيد مطهري (ره) به نهضت كربلا با نگاه بعضي ها به اين نهضت خيلي متفاوت است.

اصحاب كربلا خودشان نورانيتي نسبت به كربلا دارند كه به خوبي مي فهمند


كربلا يك حادثه استثنايي است و فهميدند اينجاست كه بايد استثنايي شد به قول بزرگان ما، كربلا نمايش بزرگ سبقت هاي اخلاقي است. نبايد از اين موضوع به صورت ساده گذشت، مگر مي شود اينها را ناديده گرفت؟ اصحاب كربلا فهميده بودند كه يك حادثه استثنايي به دست اينها در حال واقع شدن است، و اين هم به خاطر نور حسين عليه السلام و ولايت حسين عليه السلام كه مي دانستند با مدد حسين عليه السلام اين كار را مي شود به انجام رساند. و اين را هم مي دانيم كه مشكلات حل ناشدني به مدد و كمك يك انسان معصوم و با توسل به اين ذوات مقدس حل مي شود و به انجام مي رسد و تقريبا همه شما در طول زندگي تان اين موضوع را تجربه كرده ايد كه گاهي در مورد حل يك مشكل، با يك حالت نااميدي نسبت به امكانات خودتان روبرو مي شويد ولي با توسل به ائمه اطهار آن مشكل حل شده است. حضرت اباعبدالله عليه السلام چيزي را متوجه است كه اصحاب كربلا هم آن را مي فهمند كه در چه كاري وارد شده اند و تأثير آن تأثيري در گستره هستي است. همان چيزي كه امروز من و شما تلاش مي كنيم تا ذره اي از آنچه را كه اباعبدالله عليه السلام براي ما گذاشته است بفهميم، و تلاش اميدواركننده اي هم انجام مي دهيم چرا كه خبري هست و بايد آن خبر را دريافت كرد. آن هم نه خبري كه با حواس و انديشه عادي دريافت شده باشد، نه! بايد ابعاد عميق تر ادراك و شعور خود را به صحنه بياوريم و اين كار همت عالي مي طلبد، يعني: الصلا،اي باده خواران، الصلا [1] آيا دقت كرده ايد، بعضي از افراد چيزهايي به دست آورده اند كه با يك الفباي ديگري زندگي مي كنند، به خصوص من اين را در فاطمه زهراء سلام الله عليها حس مي كنم، يك چيزي در دنياي فاطمه سلام الله عليها وجود دارد كه خاصيت هاي خاص خود را دارد و خود ائمه «سلام الله عليهم» آن را كشف كرده بودند. يك چيزي هايي هم به همان معنا در مقام اباعبدالله عليه السلام وجود دارد كه دريافت آن با خواندن كتاب و درس و مدرسه نيست، يك تلاش روحاني مي خواهد.


در اين جلسات متعددي كه گذرانديم، خواستيم يكي از گوهرهاي نهضت اباعبدالله عليه السلام را تحت عنوان «كربلا مبارزه با پوچي ها» بفهميم و به همين جهت باب آن را گشوديم. ما معتقديم كه يكي از گوهرهايي كه در نهضت كربلا وجود داريد اين است كه اباعبدالله عليه السلام مي خواهد، انساني را كه در حال پوچ شدن است نجات دهد، ممكن است شما بپرسيد كه مگر اين مقصود و هدف كل دين نيست؟ آري هدف كل دين همين است ولي شما توجه داشته باشيد، ببينيد مگر در جنگ بدر، پدر همين معاويه و يا به عبارتي پدربزرگ همين يزيد نبود كه به جنگ پيامبر صلي الله عليه و آله آمده بود؟ ولي آنچه كه در كربلا واقع شد در جنگ بدر واقع نشد، يعني اين زمينه و شرايطي كه براي اصحاب كربلا فراهم بود كه تا آن مرحله پيش بروند براي اصحاب بدر فراهم نبود، و از اين جاست كه مي گوييم نمود نهائي دين در كربلا ظاهر گرديد. جنگ بدر در تاريخ اسلام جنگ بزرگي است، چون تعيين كننده بود، يك طرف نور عجيب و طرف ديگر ظلمت عجيب و لذا به تعبيري كربلا جبهه رشديافته جنگ بدر است كه به لطف خدا به دست ياوران كربلا و اباعبدالله الحسين عليه السلام به وجود آمد و به همين دليل يك نقطه هاي عطف و نهايت هايي در آن هست كه مخصوص به خود آن است و جا دارد كه بگوييم، نهايت نجات پوچي انسان به رهبري حسين عليه السلام در مقابل نهايت فرهنگ جاهليت به رهبري معاويه غرب زده (آن گونه كه بحث شد) در كربلا واقع شده سات. اگر به اين نكته رسيديم كه گوهري از گوهرهاي نهضت اباعبدالله عليه السلام فرار از پوچي و به عبارتي ديگر نجات از پوچي هاست، به اندازه اي كه از اين زاويه به كربلا نگاه كنيم، به همان اندازه از پوچي و بي ثمري نجات پيدا مي كنيم.