غمخوار امت بودن، شرط مسلماني است و پشت بر مردم كردن و تماما به خود مشغول شدن و مردم را در خدمت خود خواستن، فرهنگ اموي است. و لذا امام دعوت مردم كوفه را نمي تواند بي اجابت بگذارد، هر چند در اين راه، سنت غمخوارگي امام ماند و خود امام نماند.

و معني اصلي حيات همين است. رندي سودجويانه، مشي امام نيست. سيره و سنت انساني كه غمخوار امت بايد باشد همان رسم و روش امام است. به همين جهت وقتي كوفيان نقض عهد كردند، مسير امام تغيير نكرد چون امام دنبال شرايطي بود كه درخشيدن ايماني را به بشريت نشان دهد و آن شرايط فراهم بود.

حسين عليه السلام از اين قيام، درخشيدن دين را مي طلبيد و سياست بازان براي بررسي و تحليل كربلا در لا به لاي اوراق تاريخ كربلا به دنبال انگيزه هاي


صرفا سياسي و حكومتي امام هستند و اساسا هميشه هر قيام ديني را در ديواره هاي تنگ سياسي كاري و حاكميت طلبي صرف جستجو مي كنند. اين است كه هميشه حكمت حسيني زير سايه تنگ تحليل هاي سياسي كاران درست تحليل نمي شود. هم چنان كه انگيزه دين خواهي ياران او در هميشه تاريخ و حتي امروز با سنگ تهمت قدرت طلبي هدف قرار مي گرفته و مي گيرد و اگر كسي تلاش مي كند دين در جامعه حاكم شود به تهمت قدرت طلب و تماميت خواه، رجم مي شود.

هر وقت يكسري جوان شيعه بلند شدند كه به حسين عليه السلام اقتدا كنند سياست بازان دنبال آنند كه ببينند انگيزه حكومتي و قدرت طلبي اين ها چيست. به همين جهت هر وقت دين خواهان و دينداران در طول تاريخ خواستند به حسين عليه السلام اقتدا كنند، تير تهمت قدرت طلبي، اتهامي است كه بر قامت بلند حسينيان زده مي شود و اين كار نوظهوري نيست. امروز راديوهاي بيگانه احساس مسئوليت جوانان بسيجي و متدين ما را نسبت به دفاع از ارزش ها به قدرت طلبي تفسير مي كنند و ديروز هم نهضت امر به معروف و نهي از منكر و طلب اصلاح امت اسلام مولايشان حسين عليه السلام را متهم مي كردند كه قصد شورش دارد.

وقتي جنگ هاي نهروان و صفين و كربلا را كشورگشايي بنامند، ديگر دين خواهي حسين عليه السلام ديده نخواهد شد و ديگر اميد حيات ديني بي معني خواهد گشت. و اين ذبح كردن قيام كربلا است به دست كساني كه در لشكر يزيد نبودند ولي با بينش يزيدي به حكمت حسيني مي نگرند و تحليل مي كنند، چرا كه ظهور عشق در ساحت حق براي اين كوران، بي معني است، همچنان كه كربلا براي انسانهايي كه معني بودن زميني را گم كرده اند معنايي نمي دهد.