هم «محبت به حق» و هم «نترسيدن از مرگ» دو عنصري است كه انسان را از همه سايه هاي دروغين اژدهاي بزرگ قدرت در هر زماني مي رهاند. انسان در نترسيدن از مرگ، خود را رها مي كند؛ در عشق و محبت به حق، پيله ي نظر به خود و منيت خود را مي شكافد و رو به عالمي فوق عالم ترس مي كند؛ و اين هر دو، «محبت به حق و نترسيدن از مرگ» در ايمان به خدا جمع است. حسين عليه السلام نمايش همين ايمان است يعني محبت به حق و نترسيدن از مرگ. و


راه رها شدن انسان از دست همه قدرت هاي دروغين را نشان مي دهد، چه قدرت ديروز اموي، و چه قدرت پوچ گراي امروز غربي، تا با نشاط آزادي از ترس، روزگار را در ذوق حضور با حق بگذراني.

گاهي احساس مي كنيد از همه چيز آزاديد و انگار تمام دريچه هاي غيب به سوي شما باز شده است و در يك حالت آزادي از گذشته و آينده، در يك حالت حضور با حق، در يك حالت شور و نشاط ارتباط با حق زندگي را مي يابيد، زندگي يعني اين. اگر مي بينيد در يك نشاط حضور با حق نيستيد جاي پاي آن را در ترس از مرگ پيدا كنيد،ترس از مرگ نمي گذارد كه ما با حق باشيم و كربلا يعني نترسيدن از مرگ و دل سپردن به حق. [1] .

باز برگرديم به شرح حال زمان معاويه:

آرام آرام، مقاومت ها از بين رفته و زهر فرهنگ اموي - رومي معاويه، در تمام رگ و پي جامعه نفوذ كرده بود و هيچ كس باور نمي كرد جز تسليم به وضع موجود كار ديگري ممكن باشد و آنچه به علاقمندان به ارزش هاي معنوي القا مي شد و در گوش ها دائم زمزمه مي كرد، اين بود كه ديگر كاري نمي شود كرد. حالا سه گروه وجود دارد: يك گروه دل به غرب سپرده و زندگي خودشان را در بزك كردن بيشتر دنيا، پوچ كرده اند و مي خواهند بقيه را هم به اين پوچي بكشانند. گروه دوم دلشان با امام و انقلاب است. اما مي گويند: فايده ندارد كاري نمي شود كرد. اينها قبول دارند حق با امام و رهبر است ولي مي گويند: همه جا را دشمن گرفته است. گروه سوم كساني هستند كه دلشان با حق و ارزش ها است و مثل حسين عليه السلام اميدوار هستند؛ چرا كه فرهنگ حسين عليه السلام


يعني فرهنگ اميدواري.

فرهنگ معاويه امثال گروه دوم را سر جاي خودشان ميخكوب كرد و امام حسين عليه اسلام با شهادت خود اين گروه دوم را تكان دادند و آنها را به گروه سوم پيوند زدند تا اميدواري براي هميشه، راه و روش جبهه حق باشد آنگاه كه به حسين عليه اسلام اقتدا شود.