در حاكميت فرهنگ اموي - رومي معاويه كه همه را آن قدر مرعوب كرده كه به مديحه سرايي آن روباه مكار افتاده، كسي مي تواند نترسد كه تشويش درون را با توكل به حق فرونشانده و جان را با حق پر كرده باشد و بتواند با بزرگ ديدن خدا و حاكميت سنت هاي الهي، شكست ناپذير بودن معاويه را دروغي آشكار ببيند و به رسوا كردن آن نيرنگ بزرگ دست زند. در چنين شرايطي حسين عليه السلام راه را نشان داد تا برق اسلحه ها ما را به انتخاب آنچه نمي خواهيم وادار نكند و خود انتخاب كنيم، آنچنان كه حسين عليه السلام خود انتخاب كرد محال است كسي كه نور حق در دل ندارد بتواند انتخابي آزاد بكند، و حسين عليه اسلام انتخابي آزاد كرد و ما را به حق دعوت نمود تا خود آزادانه زندگي را انتخاب كنيم.

اگر به حسين عليه السلام اقتدا نكنيم اداي انتخاب كردن داريم ولي در حقيقت اسير غوغا و جو زمانه ايم و آنجه را كه دشمن مي خواهد، به دست خودمان انتخاب مي كنيم. كساني كه به حسين عليه السلام اقتدا نكرده اند هيچ گاه خودشان انتخاب كننده نبوده اند. هميشه اسلحه ها، قدرت ها، تجملات، تبليغات جهاني و هوس ها براي آنها انتخاب كرده اند، در حالي كه تصورشان اين است كه خود انتخابگر


بوده اند. اين همان فرهنگ اموي - رومي معاويه است كه اينگونه تو را در قبضه خودش مي گيرد، و نهضت حسين عليه السلام يعني با همين فرهنگ مقابله كردن، و به واقع كار مشكلي است.