در كربلا كجا را نگاه مي كنيد؟ ما اكثر وقت ها در بحث كربلا به صحنه عاشورا نگاه مي كنيم ولي به فرهنگي كه در پشت و پهلوي اين فرهنگ موجود است نگاه نمي كنيم. حضرت زينب عليهاالسلام در كربلا به سقيفه نگاه مي كند، يعني به پنجاه سال پيش [1] ، ما بايد در كربلا نگاهمان را باز كنيم و فرهنگ آن زمان را ببينيم و بعد براي امروز خودمان از آن درس، بلكه درس ها بگيريم.

نسلي در صحنه است كه بين عهد الهي صدر اسلام كه با آن همه سادگي بندگي و حيرت با آسمان و غيب همراه بود و بين عهد پرتجمل و تزوير معاويه، سرگردان مانده است. نه مي تواند دل از آن بركند و نه مي تواند از اين به در آيد حسين عليه السلام پيام بلند نجات آن عصر شد، تا راه دل سپردن به عهد پيامبر صلي الله عليه و آله را به بشريت بياموزاند.

جوانان ما هم امروز از طرفي به ياد فرهنگ بسيجيان و امام و شهدا مي افتند و از طرفي بعضي از مسؤولان پرتجمل و كساني را كه به اسم انقلاب،


ثروت هاي بادآورده دولتي دارند، مي بينند و سرگردان مي شوند، و لذا اگر از اين نسل، حسين عليه السلام را نگيريد، به يزيد و غرب نزديك نمي شود و نه تنها سرگردان نمي ماند بلكه صداي بلند اعتراضي مي شود بر آنهايي كه دارند جامعه را از عهد امام و بسيجيان جدا مي كنند، و از همين طريق هم جامعه اصلاح مي شود و هم زندگي اين جوانان معناي واقعي به خود مي گيرد. عمده آن است كه ما بايد توجه خود را به عمق و مباني هر فرهنگي جلب كنيم تا امروز را درست تحليل نماييم. بدانيم چه تفكري است كه مي خواهد عهد الهي جامعه را به غفلت بكشاند، در سقيفه گفتند مردم را به خود واگذاريد و در اين راستا، امامت حذف شد، و جامعه به غفلت و سرگرداني دچار شد، بياييد كاري بكنيد كه آن تجربه تلخ كشته شدن تجسم معنويت دوباره تكرار نشود.

اين آخرين فراز صحبت من است التفات بفرمائيد:

مي گفتند: مردم را به حال و اراده خودشان واگذاريد، شما را با مردم چه كار؟ و اين يعني مردم را آشكارا به نيستي كشاندن و بردگي آنها را در نظام اموي جاودانه كردن، و حسين عليه السلام ديواره هاي اين بردگي جاودانه را ويران كرد، و وسوسه ها و تهمت هاي بي اعتنايي به مردم را به چيزي نگرفت و فرهنگ غمخوارگي براي مردم را قوت بخشيد، تا مردم فقط در زمين نمانند و از آسمان محروم نگردنند.

فضاي بي اعتنايي را چه كساني شايع مي كنند؟ حسين بن علي عليهماالسلام اگر مي خواست بي اعتنا باشد حكومت معاويه و يزيد با همان فرهنگ خاص خودش تداوم پيدا مي كرد. بي تفاوتي در جامعه ديني، يعني بگذاريم فرهنگ غيرديني در جامعه خانه كند. هنر اين است كه حسين گونه، آري! حسين گونه، و نه به گونه اي ديگر، با چنين فرهنگي مقابله كنيم و چنين مقابله اي حكمت حسيني مي خواهد با همه عمق و سوز و شور و حكمتش.

«و السلام»