امروز با خلق سرعت هاي بيش از حد مي خواهند از مرگ بگريزند چرا كه مرگ را تلخ مي دانند. در فرهنگ معاويه هر نوع فكري كه دنيا را اصيل نگيرد و انسان را براي ابديت آماده نمايد، و دلبستگي به دنيا را در كام اهل دنيا تلخ كند، بايد شهيد شود تا يادآور تلخي دنيا و وجود مرگ نباشد. لذا متقيان كه به آينده ي دور مي نگرند در آن فرهنگ مطرود مي شوند و دلقكان كه انسان را فقط به اكنون مشغول مي دارند، آبرومندند و اين فرهنگ چيزي است كه فقط با حكمت حسيني رسوا شود.

انسان هايي كه باطن عالم بي ارتباط مي شوند و براي خود باطني به وجود نياورده اند به «حالي خوش باش و عمر بر باد مده» گرفتار مي شوند. حال با چنين فرهنگي چه بايد كرد؟