زمانه ي خودمان را بنگريم كه امروزه علم، به فن اندازه گيري تقليل يافته، و از ساحت قدسي علم سراسر غفلت مي شود و لذا به حسين عليه السلام نيازمنديم تا ما را به قدس برگرداند. هم چنانكه ديروز تقوا به بلندي ريش و نزديكي به معاويه بود و از اتصال انسان به عالم غيب، سراسر غفلت شده بود. و حسين عليه السلام مي خواهد پايه اين دو معادله را برهم زند و بشر را متوجه رازهايي كند كه در فضاي - رمي معاويه اي ديروز و امروز - همه به فراموشي رفته است و ديگر نه رازهاي غيبي مد نظر مانده، و نه حيرت ديني عامل شورآفريني زندگي هاست، و نه محبت به دين رسول الله صلي الله عليه و آله رسم زمانه است.و حسين عليه السلام راه را نشان داد كه بايد عالم، عالمي ديگر شود و راه برگشت به شور ديني و محبت به خدا و رسولش را نشان داد و عمق فاجعه اي را كه از اين جدا شدن از عالم قدس در نظام اجتماعي رخ مي دهد به اثبات رساند و روشن


كرد كه روح زمانه در مقابل وارستگي هاي حسين عليه السلام، يعني حامل سنت رسول الله (صلوات الله عليه) حرفي جز كشتن ندارد.

جهان معاويه يك جهان كاهش يافته ي محدود است، و تا صفر شدن انسانيت انسان ادامه مي يابد. تندرستي و زندگي دنيايي و احترام به جسم و تن، تمام مقصد انساني مي شود كه در فرهنگ معاويه زندگي مي كند، و توقف در ظواهر، ميدان تلاش و اصل حيات انسان خواهد بود. علو انساني و آزادي از وهم ها و خيال ها، آرماني و كابوسي باور نكردني مي گردد. اين جاست كه حياتي ماوراي تن را انتخاب كردن، ويران نمودن تمام ساختارهاي جهان معاويه اي است.

حسين عليه السلام به چنين ويرانه اي دست زد تا انسان را از پوچي و سردرگمي برهاند و اصلا نوع انتخابش را تغيير دهد.

در نظام معاويه اي تأكيد بر سلامتي جسم است، هر چند تقوا و معنويت به قتلگاه كشيده شود.

وقتي بيش از اندازه به بدن و نيروي بدني و غذاهاي بدني توجه شد، جايي براي معنويت در صحنه نمي ماند، بيماري حقيقي كه سركشتگي روح است به راحتي پنهان مي شود و حسين عليه السلام جامعه را متوجه اين بيماري نامحسوس نمود. و در حكمت حسيني، تن، بي مقدارترين چيزي است كه بايد در اين راه خرج شود، تا عمق انحراف پيدا شود. و امام هم اگر تن خود را بگيرد، راز نهايي انسان همچنان پنهان مي ماند و انسان ها در عرصه ي غفلت از گوهر خويش، تندرستي را مقصد خود مي گيرند. بدين سان ايمان داري، فرع و آرام آرام فراموش مي شود.